Urskogen

(Frå Innerst i skogen 15.8.2010)
Same kor langt me hadde kome. Så skjøna eg at det var mogleg å gå endå lenger inn.
Naboen hadde helsa på oss ein av dei fyrste dagane me kom. Ynskt oss velkomen. Og fortalt oss at ein stad, langt der inne, var sjølve urskogen. Skogen som til alle tider hadde vore urørt av menneskehender. Ein stad der tiuren lokka. Ein stad der trea døydde ein naturleg død. Som ga eit enormt mangfald av liv.
Det var noko som lokka meg dit. Det var ein stad eg måtte koma før eller seinare.
Men me hadde kledd på oss etter en korte symjeturen i det kalde vatnet. Og tatt på vegen tilbake mot huset igjen. Turen til urskogen fekk venta. Til ein gong eg var klar for det.

Djupare inn

(Frå Innerst i skogen 01.8.2010)
Han, den bortkomne var med på turen. Det var ikkje så ofte eg såg han. Men denne gong var han med og traska innover. Han sa ikkje så mykje. Det gjorde ikkje eg heller.
Me gjekk oppover i terrenget. Prøvde å finna eit utsiktspunkt. Men uansett kor me gjekk, så såg me berre skog rundt oss. Skog og atter skog.
Me gjekk ned eit dalsøkk. Trea blei større og kraftigare. Me fann ei samling med steinar. Ein stad med eit skilt som viste at staden hadde eit namn. Her måtte det ha budd folk ein gong for lenge sidan. Eg byrja å sjå nyansar i skogen. Trea, fargane, lydane og lukta kunne endra seg etterkvart som me gjekk.
Me kom fram til eit lite tjern. Mosen gynga under beina våre. Me kasta oss uti det kalde vatnet.

Inne

(Frå Innerst i skogen 27.7.2010)
Greinene lukka seg bak meg. Skogen stilna.
Eg gjekk oppover ei skråning. Fann ein sti som viste vegen innover. Stien under meg. Skogstaket over. Lufta var tjukk og varm. Eg kom fram til ein liten opning. Ein stad der tømmeret var hogd ned. Sola kom til og svei meg i andletet. Det såg ut som ein liten ørken. Daude og visne greiner låg på bakken. Men det var ikkje store utsikten. Nokre meter lengre framme stod ein ny, tett skog.
Ein fugl satte i nokre illevarslande skrik. Varsla alle andre om at eg var der inne. Det gjorde berre alt endå meir tett og anspent. Som om heile skogen haldt pusten.