Bortkomen i jula

Den gode julestemninga; kva er det? Det handlar ikkje om å reise, men å bli heime det meste av tida, i det lune reiret. Glade er me alle for å ikkje ha reist vestover med fare for å møta ein storm og det som verre er. I staden er det å fyra opp i omnen. Å laga ein lun uteplass i hagen. Fyra opp i ein omn der. Ta imot ein sjølvstendig son frå byen. Ta berre ein liten tur til slekt og vener, som spanderer kaffe, konjakk og kubanarar og meir enn det. Kanskje ein liten tur til hytta der det blir fyrt opp endå meir i omnar og utebål. Men alt innanfor ein omkrets me kan kalle heime.

Ein blir bortkomen av å reisa for langt i jula. Tryggleiken i det vante høyrer til det å feire jul.

På Facebook har jula vore eit heitt tema i det siste. Ikkje akkurat julefred. Folk Flest fyrer seg sjølv opp over at norsk kultur og norske juletradisjonar visstnok står i fare for å døy ut. Elevar på ein skule skal visstnok ikkje ha fått lov til å syngja "Deilig er jorden" etter opprinneleg tekst. For å ta omsyn til andre trusretningar og kulturar. Visstnok. "Nå har det gått for langt. Hva blir det neste? Skal vi alle gå rundt juletreet i burka?" osv. Det er berre tull. Ingen i dette hylekoret sjekkar fakta. Ingen av dei bryr seg med å lesa eller referera til kva som eigentleg har skjedd. Ingen skjønar kor lite såkalla norsk kultur det er i juletradisjonane våre (og kva er eigentleg "norsk kultur"?). Ingen tenkjer over kva jula eigentleg handlar om; å ha ei fredeleg tid, å gi og få og å leva i harmoni med folk rundt oss.

Nokon har heldigvis tatt tak. Enkelte norske familiar har invitert unge asylsøkarar heim til seg, for å la dei ta del i litt julefeiring. Det er jo det det handlar om; å invitere, ikkje sitje og hyle og skrike.

Og eg? Eg prøvde å la hylekor vera hylekor. Og eg satte opp eit leikety på ynskjelista mi i år. Ei drone. Har alltid vore fascinert av dette. Å innbille seg at ein kan fly ved hjelp av ei drone. Så dermed kjøpte kona ei drone til meg. "Jaaa" ropte eg då eg opna gåva under treet.

Utpå kvelden, etter at julematen var fortært og gåvene var pakka opp, såg eg på ein film som eg hadde lasta ned. "The Martian". Det handla om ein mann som blei etterlaten på planeten Mars. Dei andre måtte forlata han på grunn av ein storm. Så der stod han igjen, åleine og måtte prøva å berga seg så godt han kunne.

Neste dag ville eg prøva den nye drona. Det var litt vind i lufta. Stormen i vest hadde kome austover til oss som små, lette pust. Men det skulle vel drona klare. Hm. Det var noko som ikkje stemte. Ikkje noko liv. Eg trykka på nokre knappar. Vrei på nokre hendlar. Men ingenting skjedde. Eg skrudde litt her og der. Brått susa det i den. Og med eitt skaut den rett til vers. Høgt til vers. Og drog i retning naboen. "Å, pokker" utbraut eg og skrudde febrilsk på nokre hendlar. Klarte å trykke på ein "kom heim" knapp, meinte eg. Drona skrådde over og small rett i toppen av eit tre. Ei høg, høg osp som stod borte hos naboen. Der hang drona og blinka med raude og grøne lys. Kom seg verken opp eller ned. I eit anfall av panikk sprang eg inn i skogen og bort til treet. Prøvde å klatre opp. Ein hund inne i eit hus gøydde faretruande av lydane eg laga. Men det var fånyttes. Det var for lite greiner å klatre i. Og ospa var høg. Veldig høg.

Så nå heng drona der oppe. Korleis i all verda skal ein få ned ei drone som heng slik oppe i eit høgt tre?

Eg måtte til slutt inn og vedgå synda mi. Den store gåva hadde vart i akkurat eitt minutt, innan den måtte forlatast som ein marsbuar, åleine og kald.

Så det var nå mi oppleving. God jul.

Hotell, julebord, seminar...og sykkel - ei regntung novemberhelg

Jada.
Det vart ein tur på sykkel igjen. Dette enkle og gode framkomstmiddelet som har hjulpe meg fram her og der. Med far og son til hytta i sommar. På elbiloppdrag med eldste son tidleg i haust. Frå hytte til jobb, inkludert overnatting i skogen seint på hausten.
Denne gong skulle den hjelpe meg på veg til jobb, etterpå til eit julebord og til slutt til eit seminar. Alt den same helga. Ei regntung novemberhelg.

Først ei mil tidleg ein fredags morgon på jobb.
Så frå jobb den regntunge og mørke ettermiddagen. Omlag fjorten kilometer frå Eidsvoll til Letohallen Hotell. Sykkellykta var montert på hovudet under hjelmen. Sekken viste seg å vera tung. Regnkleda gjorde kroppen klam etter kort tid. Langs ein flat landeveg. Ingen menneske å sjå. Duskregnet gjorde landskapet ekstra mørkt og folketomt. Vegen var ukjent. Eg rota meg bort her og der. Plukka opp smarttelefonen. Leita med kart og gps.
Så brua over E6. Biltrafikken blei meir alvorleg. Minna meg om at eg ikkje høyrde heilt til der med sykkelen, medan eg smaug meg gjennom rundkøyringane. Og så opna hotellet seg. Eg trilla sykkel og meg sjølv, innhylla i grøne regnklede og gule refleksvestar, inn på hotellet. Fekk parkert sykkelen innandørs.
Hotellrommet ynskte meg velkomen. Endeleg kunne eg vrenga av meg det tunge skalet med tøy. Lot meg omfamne av dusjen.
Når det er sjeldan at ein bur på hotell. Så er det visse ting ein set ekstra pris på. Noko av det finaste er å slenga seg ned i hotellsenga. Pusta ut. Og kikka på tv. Kanskje ta ein øl, viss ein har (det hadde eg).
På naborommet høyrde eg glade rop. Andre som gjorde seg klare til julebordet.
Me gjekk ned. Kom til blide, fine og pynta menneske. Oppstemte andlet og gløgg i hendene. Inn til restauranten. Endeleg den første lukta av jul. Ribbe og pinnekjøtt. Og masse anna. Og multekrem og karamellpudding til dessert. Og endå meir blide menneske. Kroppen blei tung og god. Eige husorkester som serverte tonar frå femti og sekstitalet. Slik det høyrer til på eit julebord. Folk som dansa. Eller sat rundt borda og prata venleg. Nokon av oss prata om litteratur. Blant anna. "Har du lest den boka?" "Enn den?" (sjølv likar eg best å snakke om den eg har lest, og hoppe fort over den eg ikkje har lest).

"Jobbklokka" vekte meg tidleg neste morgon i det stille hotellrommet. Utanfor vindauget gjekk det sakte over i grått. Eg satte på tv-en. Såg på nyhende frå BBC. Plukka opp telefonen, opna Facebook og kikka på kva andre hadde gjort så langt i helga.
Noko anna som er ekstra fint med hotell, er frukosten. Nokre få gjester sat stille ved borda. Tilsette segla omkring, plukka opp brukte tallerknar. Eg fann fort fram til bacon og eggerøre. Kaffe og juice. Alt det ein kunne unne seg når ein først var på eit hotell. Nokre av julebordsgjestene dukka etter kvart opp. Prata roleg, men like venleg.

Eg trilla sykkelen ut av hotellet. Sykkeltøyet var på igjen. Sekken nestan like tung. Det var grått, men lyst og lett. Mildt, men kjøleg. Eg susa nedover mot Dal. Som er ein... ja, dal. Ein gammal, gulmalt togstasjon og gamle togskinner skar gjennom. Eg kjøpte billett frå ein automat. Men toget gjekk ikkje. Utbetring av skinnene eller noko slikt. Ein buss overtok. Sykkelen blei lempa inn i bagasjerommet. Bussen passerte slake jorde og nymalte gardsbruk. Til Jessheim. Eg rulla sykkelen inn på toget. Sjekka at den ikkje stod i vegen for nokon inne i togvogna. Tempoet gjekk opp etter kvart som me nærma oss storbyen. Eg trilla gjennom den travle folkemengda på Oslo S. På plassen utanfor steig tonane frå eit rumensk trekkspel. Narkomane på Karl Johan selde aviser. Folk hasta framover. Nokon skrådde inn i forretningar. Sykkelen min gjorde som alt og alle; snirkla seg forbi alt og alle. Inntil me kom fram til Eldorado Bokhandel.

Jøss! For ein stad! Som eit stort bibliotek. Runde veggar. Ein kunne gå seg vill i bøker og trange gangar. Unge menn med hipsterskjegg (trur eg det heiter) stod med andleta ned i bøkene. Unge kvinner leita sakte gjennom bokreolane. Inn på eit toalett og skifta igjen. Til svart skjorte som passar til både julebord og seminar.
Så var det seminaret. Indieforfattarseminar. Samling av skrivande som gir ut bøker på eiga hand. Fri frå forlaga sine tyranniske (viss me tar litt i), tronge rammer.
Blide andlet ynskte velkomen. Inkluderande, milde auge. Temaet var marknadsføring av eigne bøker. Korleis ein kunne få opp salet i Amazon. Få opp merksemda i Google. Utnytte crowdfunding. Og nyhendebrev.
Jøss! Det går an. Folk får det til. Ei ny tid med nye moglegheiter. Eg kjende det bobla. Så samla nokre seg mot ein ny stad for å eta. Ny prat rundt bordet. Nye kjente. Så mykje nytt å læra.

Inntil det rulla heimover. I mørke bygater. Og i duskregn. Ikledd grøne regnklede og gule refleksvestar. Inn på toget. Passa på så sykkelen ikkje stod i vegen. Skifta til resten av sykkelkleda inne på togtoalettet. Ut på perrongen ved Eidsvoll. Den siste mila på den mørke landevegen.
Det var blitt laurdags kveld. Eg opna døra inn til huset. Det lukta pizza der inne. Yngste sonen stod i trappa då eg steig inn.
-Eg har savna deg, sa han.

Haustferie i ei gammal teknohytte

Me drog til ei blanding av gammalt og nytt. Tradisjon og teknologi. Urgamal laftekasse og elektriske løysingar. Det er ei blanding eg likar; Det enkle kombinert med det...ja, moderne og fornuftige. 

Son og far drog ein tur til hytta nokre klare haustferiedagar. Me rasa oppover E6 i 110 med den vesle elbilen. Sidan det berre er fire mil, kan me koste på oss det. Og innbille alle andre trafikantar at det er ingen problem å køyre i 110 med ein slik elbil. Det kjennest moderne og komfortabelt å susa oppover den splitter nye motorvegen langs Mjøsa med den stille elbilen.

Så tok me av og klatra opp frå dalen på ein nybygd, asfaltert, smal og svingete veg. Nye hyttefelt med utsikt mot Mjøsa blinka langs vegen. Me drog vidare innover. Skogen blei tettare. Vegen gjekk over til å vera ein holete grusveg. Meir og meir vekk frå sivilisasjonen. Inn på ein endå smalare og holete skogsveg.

Så var me der. Hytta ynskte oss velkomen. Me satte elbilen til lading. Hytta har jo straum, sjølvsagt. Og kan gi det elbilen treng for å koma seg heim igjen. Elbilen susa nøgd og lova å vera klar til neste dag. Inne satte me på varme. Frå ei varmepumpe. Om vinteren kan me til og med ringa den varm. Me satte mat inn i kjøleskåpet. Hytta har derimot ikkje innlagt vatn. Så drikkevatn tar me med oss. Det stod ute på trappa og haldt seg haustkjøleg. Oppvasken løyser me enkelt. Tar den berre med oss i bilen til oppvaskmaskinen heime. Doen er akkurat slik eg likar det; Ein slik komposteringssak. Ein gong i fjern framtid skal det heile, saman med matavfallet bli til jord. "Av jord har du kome..." Vaskinga? Ein litan utslagsvask. 

Det einaste eg saknar, er solceller på taket. Og ei badstu. Då ville kombinasjonen av modernitet og tradisjon blitt komplett. 

Bak hytta har eg samla ein del ved frå gamle tørrgraner som me har fått av snille skogseigarar. Eg putta litt ved inn i to gamle svartomnar som hjalp til med å få opp varmen. Gammalt og nytt. Hand i hånd.

Og så er det så godt når to mannfolk som oss drar på hyttetur, at me kan slenga rundt oss og rota så mykje me vil. Ingen ser det. Ingen bryr seg.

Så var det å setja seg og berre glo på utsikten. Og fyra litt opp i ei bålpanne. Og elles gjere minst mogleg. Berre lytta til kor stille det kan vera på ein slik plass. Berre litt fuglesang. Litt sus i trea. Litt knitring frå veden i bålpanna. Ingen menneskelege eller maskinelle lydar. Stort sett.

Inne i hytta varma det seg etter kvart opp. Sonen fann fram gamle leiker. Sat lenge og teikna og øvde seg på bokstavar på ei tavle. "Kva står det her", spurte han, og skogglo kvar gong eg las dei rare orda hans. Eller han fann fram ipaden. Internett har me jo. Og på kvelden såg me film. Harry Potter. Det passa så fint. Ein god balanse mellom gammalt og nytt.

Far og son på nytt elbiloppdrag - med sykkel

Så var me på veg igjen, på eit nytt oppdrag med vår "Family-business"; Denne gong ei tilstelning arrangert av blant andre elbilprodusenten Tesla, som skulle opna verdas største superladestasjon på Nebbenes. Dette måtte sjølvsagt dekkast i nyhendebloggen Lektrisk. Men korleis få det til, ein travel kvardag?

Jobben min (den eg får inntekt av) var ferdig på ettermiddagen. Det einaste transportmiddelet mitt var ein sykkel. Kona måtte ha elbilen til henting av born, køyring til kulturskule og diverse. Dermed låg det an til eit oppdrag på skikkeleg lågbudsjett. Eg lasta sekken med kamera og mac og sykla i veg frå Eidsvoll.

Sykkelen rulla langs susande kornåkrar medan sola skein. Trilla nedover ein humpete, skogkledd og stille dal. Eg tenkte undervegs at det er jo utruleg mykje meir ein får opplevd når ein syklar til eit slikt oppdrag, enn om ein køyrer bil.
Eg måtte ha hjelp igjen. Det er ein fordel å vera fleire når ein prøver å ta bilete, snakka med folk og samstundes gjerne vil filma alt direkte frå mobiltelefonen. Eldstesonen som bur i Oslo sa ja til å hjelpa. Han kom med tog til Eidsvoll Verk og hadde med sykkel han òg. 

Ved landevegen møtte eg han. Og me trødde i veg.

Etter ei mil var me framme ved Nebbenes og gjorde oss klare til ståket. 

Ei mil på sykkel i solsteiken fører jo til litt svetting. Og eg hadde ikkje med meg noko skift. Hadde ikkje tenkt så langt. Eg satsa på at ingen merka noko til perspirasjonen og preika i veg med den eine og andre. Sonen filma direkte med mobilkameraet mitt. I ein og ein halv time haldt han tolmodig på. Me kikka innimellom på mobilskjermen. Hadde me nokon direkte sjåarar? Ja, opptil seks stykke var det. Bra det.

Utpå kvelden avslutta me og vende heimover. Sola hadde gått ned, men temperaturen var framleis fin. Sonen ville bli med og overnatta hos oss. Han er ein spreking og skauv den gamle knarken av ein far framover når han syntes det gjekk for sakte. To mil på sykkel kjendest uansett i beina då me var framme. Og meir miljøvennleg enn dette kunne det ikkje bli; Å dekka eit elbilarrangement ved hjelp av to syklar.

Bamse, son (6) og far på fire mils sykkeltur i austlandske skogar - og forsøk på direktekringkasting

Vatn og sjokoladepause. Og ein ekstra klem til tolmodige Bamse.

Oppdatert: 
5.8.: Slik gjekk turen.
8.8.: Fleire bilete og videoar.

Det var ein ide eg hadde hatt lenge; å kunna sykla omlag fire mil gjennom skogen, frå huset i Frilset sør for Eidsvoll til hytta i Trautskogen i Nord Odal. Og det saman med sonen på seks år og Bamse. Eg har sykla denne ruta åleine fleire gonger. Og det burde kunna gå med sonen òg, med ekstra tid og overnatting i telt på vegen. Han brukar ein "påhengssykkel" som er festa bakpå min sykkel. Og i tillegg har me ei gammal barnesykkelvogn der me kunne få plass til bagasje.
Det siste transportmiddelet var litt gammalt og slitent. Eine dekket var punktert og full i hol. Eg lappa etter beste evne, men framleis lakk det litt. Siste dagen før avreise kjøpte eg ein ny slange.
Me hadde ein liten prøvetur dagen før. Og eg merka at det var veldig tungt med alle doningane i oppoverbakkane. Endå tyngre skulle det bli med all bagasjen på plass. Girwiren til framgiret på sykkelen var gåent. Vanlegvis brukte eg ikkje det giret, men nå kunne det bli nødvendig. Så det vart innkjøp av ny wire òg.
Me hadde pakka og førebudd oss i lang tid. Sonen var utolmodig. Så eg tenkte eg kunne fiksa slange og girwire på vegen, viss eg fann det nødvendig.

Ein annan ting eg hadde veldig lyst til, var å kringkasta dette direkte til eit enormt stort publikum her i Reisetankar. både med bilete via Bambuser og kartposisjon i Glympse. Så eg leita etter ei festeanordning til sykkelhjelm og mobiltelefon. Men det var ikkje lett å finna. Det beste eg fann, var ei lommegreie for telefonen til å ha rundt kroppen. Denne festa og teipa eg rundt hjelmen...og akkurat det gjekk til helsike. Dei fleste direktevideoane viste nokre rotete greier der eg fikla og streva med å leggja telefonen inn i lomma. I tillegg vart det ein femti minuttars video som viste grøftekantane langs riksvegen.

Så var det tryggleiken. Kona var på tur i England. så ho kunne ikkje hjelpa oss viss det vart naud. Så dermed kontakta eg nokre vener om å vera "tryggleikskontaktar" og halda eit auge med oss via all direktekringkastinga på reisebloggen. Det var ikkje eigentleg den store risikoen. Ruta er godt trafikkert med syklistar og fotgjengarar. Og på fleire av skogsvegane kan ein køyra fram med bil. Det er meir kjensla av å gå inn i det ukjente, ut av tryggleikssona vår, men framleis vita at nokon følgjer med.

Alt klart til tur.

Så var me endeleg klare for tur. Bamse, sonen og eg. Ein siste sjekk ved busskuret på Frilset, og så ut på vegen.
-Juhuuu, ropte seksåringen der bak. Han trødde ivrig i veg på påhengssykkelen sin. Det var lova overskya på dagen og regn på ettermiddagen. Men sola skein.
Dei første oppoverbakkane merka eg at det vart tungt. Eg pusta og peste. -Du må hjelpa og trø, ropte eg til han bak. -Jada, sa han, og trødde litt. Men i dei brattaste bakkane ved Styri (det var merkeleg kor bratt desse bakkane hadde blitt) fann eg ut at det berre var å hoppa av og trilla. -Du må gå litt, sa eg til seksåringen. -Elles blir det for tungt. Han hoppa motvillig av og spaserte på sida. Det var uansett temmeleg tungt å trilla alt saman oppover òg. Men det gjekk.
Etter omlag femten kilometer, eit stykke langs Østsidavegen mot Minnesund tok me ein pause i ei busslomme. Me åt nokre bananer, kvikklunsj og drakk litt vatn. Det er utruleg kor godt slikt er på ein sykkeltur.

Første pause.

Så vidare. Endeleg tok me inn på den mest spanande del av turen; inn på skogsvegen. Ein god del av denne ruta er del av Rondanestien og Pilgrimsstien mot Trondheim. Det knitra i hjula på grusvegen. Fuglane sang. Ein liten bekk klukka på sida. Bamse sat i sekken min og kikka bak på seksåringen. Bamse var nok den mest stille og tolmodige av oss alle. Ny pause, plukka bringebær, eta sjokolade, drikka vatn og kjøla beina nedi bekken.
Eg såg opp. Det skya til. -Eg trur me må dra vidare før det regnar. -Skal me bada, spurte seksåringen. -Ja, kanskje det, svarte eg. Me skulle til Nord Fløyta, eit fint skogsvatn der det er lagt til rette med badestrand, bord og benker. Me sleit oss oppover dei siste bakkane. Så flata det litt meir ut. Juhuuu, ropte seksåringen kvar gong det gjekk litt nedover. -Nå syklar me downhill!

Nord Fløyta.

Framme ved Nord Fløyta vassa me litt uti vatnet. Det var ikkje lov å setje opp telt inne på plassen, så me fann ein stad litt utanfor i eit skogholt. Sidan det var meldt masse regn ville eg ha med ein større tarp til å ha over det gamle tunnellteltet. Men eg hadde pakka feil. Den store tarpen var ikkje med, berre ein liten og to friluftshengekøyer som me ikkje trengte. Eg danderte så godt eg kunne.

Ein tarp må til som ekstra tak når det regnar som verst. Denne var eigentleg litt for liten, og blei supplert med ei friluftshengekøye.

Kveldsmaten tok me nede i fjæresteinane. Stekte pølser frå stormkjøkkenet og gummibjørnar til dessert. Eg kokte meg litt kaffe. Togg litt på kaffegruten, slik ein gjer ute i villmarka. Det kima i nokre bjeller, og nysgjerrige sauer kikka på oss. Seksåringen syntes dei såg skumle ut.

Kveldsmat i fjæresteinane.

Seksåringen hadde sitt eige kamera og knipsa i veg. Tok ei rekke nærbilete av ræva mi medan eg ordna telt og kveldsmat, og fleire nærbilete av mitt slitne, gamle froskeandlet. Han lo høgt då han såg på bileta. -Du ser gammal og rar ut, sa han. Han sprang omkring. Fann endå fleire av sine eigne, kreative vinklingar i forhold til mine keisame vaksenbilete.

Alle foto: Seksåringen

Det mørkna. På tide å leggja oss til i teltet. Seksåringen fekk lov å liggje i soveposen med ipad. Eg fekk lov å kikka i telefonen. Berre at det var ikkje så mykje å sjå. På denne staden var det ikkje noko mobilnett og ikkje noko mobildekning i det heile tatt. Me fekk ikkje sendt nokon beroligande meldingar til kone og tryggleikskontaktar. Det er rart med det; kor avhengige me har gjort oss av mobilnett og kontakt. Og kor utrygt det kan kjennast å vera utan. Me låg heilt isolerte og åleine i denne verda. Vel, ikkje heilt åleine. Nokre tyske ungdommar hadde installert seg litt bortanfor. Og sauene vandra omkring. Det sang i bjellene deira. -Uff, sa seksåringen. Eg fortalte ei lita historie om dei snille sauene. -Ja, nå er det betre, sa seksåringen. Dei tyske ungdommane hylte i yr ungdomsglede der borte. I klangen frå skogen kunne det høyrast ut som om det var skogshuldra som hylte. -Åh, kva var det, sa seksåringen. -Berre dei tyske turistane, sa eg, og håpte at eg hadde rett.
Utpå natta høyrde eg dei første regndropane. Så kom det meir. Og endå meir. Eg satsa på at tarpen over teltet gjorde jobben sin. Madrassane hadde for lite luft. Og skogbotnen under oss var i overkant skeiv. Ryggen min verka. Og eg høyrde på regnet.
Men tarpen gjorde jobben. Teltet var meir eller mindre tørt på morgonen. Me låg i teltet og høyrde endå meir på regnet. Bamse låg tolmodig på ryggen og såg opp i taket. Me ordna oss litt frukost. Brødskive med makrell i tomat.

Bamse låg tolmodig og venta på at noko skulle skje. Foto: Seksåringen

Veret letta. Me gjorde oss klare til å dra vidare. Seksåringen ville ned og vassa i vatnet litt. Eg såg bort på utstyret. Det eine hjulet på sykkelvogna var heilt flatt. Eg pumpa i luft. Og lufta berre seig ut igjen. På tide å ta fram den nye slangen og skifta...pokker. Eg hadde gløymt å pakka den slangen og girwiren. Det låg igjen heime. Fram med lappesaker. Ikkje søren om eg fekk den slangen tett. Ny lapp. Og endå ein ny. Slangen var morken og hadde fullt med lappar frå før. Seksåringen kom tilbake frå vatnet der han hadde vassa. Han gret. -Me må be om hjelp. Nokon må køyre oss! -Nei då, sa eg stolt. -Dette går bra. -Eg frys, sa han. Eg såg bort på han. -Men du er jo dyvåt! Eg fann fram nye klede til han. Tok på han litt ekstra. Over oss trua det med å koma meir regn. Tilbake til sykkelslangen. Eg tok den med ned til vatnet for å sjekka om det framleis var lekkasje. Nei, nå såg det jammen tett ut.

Kanskje på tide å skifta denne slangen.

Fort alt på plass. Og av garde. -Juhuu, ropte seksåringen då det gjekk litt nedover.
Oppe på ein høgde stod ein trestatue av eit lite troll. Eg håpte i alle fall at det var ein trestatue. Seksåringen krevde at me stoppa så han fekk tatt eit bilete.

Eit tretroll må knipsast...

...og slik blei resultatet.

Eg hadde bestemt meg for å endre kursen. I staden for å ta ein lang, lang oppoverbakke i retning Ottsjøen, drog me rett fram mot Lysjøen og så vidare mot fylkesvegen som kom opp frå e6 mot Trautskogen. Då kunne me sykla heile vegen på skogs og bilvegar, og unngå smale stiar med den store sykkelvogna.
Me sleit oss opp ein bakke og kunne endeleg få kontakt med verda. Det tikka inn med meldingar frå dei som lurte på korleis det gjekk. Ein kamerat hadde til og med tatt ein tur med bilen for å sjå etter oss. Men han var ved Ottsjøen slik eg hadde meldt tidlegare, og etter kvart var me begge utan mobilnett igjen, og ute av stand til å finna kvarandre. Eg sjekka hjulet på sykkelvogna. Ein del luft hadde gått ut igjen. Eg pumpa i og håpte på det beste. Dessutan hadde eg mista ein pose med klede til seksåringen. Men regneklede og anna viktig var på plass. Eg sikra bagasjen betre.
Me passerte eit idyllisk hytteområde, ei seter og Lysjøen. Og fann eit skilt om at vegen vidare var stengt. -Det gjeld sikkert berre for bilar, sa eg og fortsatte. Så trilla og sleit me oss oppover igjen. -Du må gå av.  -Eg er sliten, sa han. -Me burde ikkje dratt på denne turen med sykkel. Oppe på toppen var vegen stengt av eit lass med steinar. Eg sleit sykkelvogna forbi. Nede i dalen kunne me høyra anleggsarbeid. Seksåringen fekk nærast panikk og trudde at me ville hamne i fengsel fordi me ikkje hadde lov til å vera der. Me trilla nedover medan den slitne seksåringen gret. Jo. Anleggsmaskinar dreiv og utbetra vegen. Sikkert til eit hyttefelt. Me måtte ut på ein gjørmete anleggsveg. -Å, nei!! Gjørme, ropte seksåringen og gret endå høgare. Det var dråpen. Men heldigvis hadde han støvlar på. Ein anleggsmaskin stoppa arbeidet då me passerte. Men anleggsarbeidaren vinka venleg til oss.
Så var me nede ved fylkesvegen, ein trafikkert grusveg som leia oss dei siste kilometrane til hytta. Seksåringen klaga ved kvar einaste vesle oppoverbakke. Eg likte det heller ikkje, kjende blodsmak i munnen og var redd for at låra mine skulle knekka kva tid som helst.
Så kom me til den siste nedoverbakken til hytta. Me susa nedover. -Åiåiåi, juhuuuu, ropte seksåringen. -Dette er skikkeleg downhill!
Den siste bakken opp til hytta lot eg sykkel vera sykkel og sykkelvogn vera sykkelvogn. Eg orka ikkje trilla noko av det ein meter til. Me spaserte opp til den velsigna hytta som venta på oss. Sola skein opp. Me låste opp døra og snusa inn den luksusen som ei hytte kan gi etter ein slik tur.
Eg såg på seksåringen. -Du har vore flink, sa eg. -Tenk så mykje som du har gått og sykla. Det er ikkje mange seksåringar som klarer det. -Nei, sa han og sprang lukkeleg omkring og leika på den velkjende hytteverandaen.
Til slutt tok eg fram mobiltelefonen til litt avsluttande direktefilming. Berre så det i alle fall skulle bli litt vellukka direktekringkasting av turen.

Dagen etter tok me ein tur frå hytta til nærbutikken. Det blei ein ganske lang tur det òg, og temmeleg tungt i bakkane tilbake mot hytta. Men guten der bak småsang og trødde heile vegen. Me var blitt meir samstemte, som èin maskin på eit vis. Det kjendest godt.

(Og eit par dagar seinare, etter ein liten biltur på deler av ruta fann eg til og med igjen posen med barneklede. Takk til dei som hengte den opp på eit vegskilt.)

Ruta blei omlag slik: 
-Frilset - RV177, Nesvegen - Styri,
-vidare langs RV177, Østsidavegen mot Minnesund,
-så tok me av ved Habberstadvangvegen,
-så til skogs oppover til Nord Fløyta og overnatting,
-i staden for å dra mot Ottsjøen, tok me til Lysjøen,
-vidare til FV 228 som går opp frå E6, mot Trautskogen
-Og til hytta i Trautskogen.

For dei som har ei særskilt interesse for grøftekantane langs RV 177, kan de her sjå ein 50 minuttars video av emnet.


På ein høgde, dagen etter overnatting fekk me endeleg mobilkontakt igjen og kunne kringkasta litt.

Den aller siste direktevideoen frå endemålet, hytta er litt meir presentabel.

Glympse har forhåpentlegvis gitt litt direkteinformasjon om kor me var, undervegs på turen.

Google er ikkje heilt oppdatert på karta sine, og ikkje klar over at det er skogsveg heilt fram. Men turen gjekk i alle fall denne vegen.

...og fortsatte her.

Vestover

Så bar det vestover igjen. Den årlege sommarturen til Halsnøy. Med fly til Stord denne gong. Enkelt og raskt. Ganske rimeleg òg (kvifor har me ikkje tenkt på det før?). Men den eine kofferten klarte dei å rota vekk på Gardermoen. Den tok seg ein svipp til Split i Kroatia. Og innan me hadde kome tilbake igjen, var den framleis ikkje å oppdriva (Godt gjort, Gardermoen!). 

Og tida me hadde avsett til turen viste seg å vera i knappaste laget. Innan nokre dagar skulle me treffa vener og kjente. Berre på ein liten tur til Sæbøvik traff eg opptil fleire vener frå barndom og ungdomstid. Og alle utbraut at "jøss, det var lenge sidan". Det er i slike stunder ein oppdagar kva som ein gong har vore. Og det var fine slektningar, kaffi og kaker, åttiårsmarkering, og søskenbarntreff, selskap, mange i familie og slekt, meir kaffi, gode kaker, vaflar, gode middagar, og smil og prat, og mange gjorde dagane velluka ved å stå på, medan me haldt oss meir i bakgrunnen og tok egoistisk for oss av gode kaker og gode middagar. Og innimellom måtte me som er vant til stille austlandsskogar stikka av ein liten tur for å koma sterkare tilbake.

Men den blå sjøen som omkransa øya og alle ferjeturane var like blå som før. Og alle var glade og nøgde innan me returnerte...sjølv om kofferten framleis var borte.

Direktesendt elbiltur til fjells

Ved Lifjell, aust for Øyer.

Fredag 8.7. drog familien på ein liten elbiltur frå Eidsvoll til fjellstroka ved Øyer nord for Lillehammer.
Me; kona, sonen vår på seks og eg skulle vitja ei venninne med dotter på tre på hytta deira for helga. Og samstundes fekk eg testa litt forskjellig i forhold til elbilferie.
Det var første gong kona var med på ein litt lenger ferietur med elbil. I fjor drog sonen og eg heilt til Vestlandet med den vesle elbilen. Så me to hadde noko meir erfaring.

Helgeturen til Øyer blei derimot ikkje ein veldig utfordrande tur, sånn elbilmessig. Avstanden var på omlag femten mil. Elbilen, ein Citroen C-Zero har ei rekkevidde på omlag ti mil og det er godt med hurtigladarar oppover.
Men dette blei særleg ei testing av nettbasert kringkasting. Turen blei kringkasta her på reisebloggen med mobilkamera via Bambuser. I tillegg blei posisjonen vår kringkasta via Glympse.
Så dermed kunne ein følgja oss oppover E6 og under ladepausar gjennom bilete, småprating, og på kart. Dersom dette fungerte bra, kunne det bli aktuelt å gjera noko liknande på meir utfordrande turar seinare.

Ei lita utfordring som eg oppdaga med slik direktesending er irriterande knirkelydar som forplantar seg til mobiltelefonen. Ei anna viktigare utfordring, er at direktesendinga fell ut av og til, særleg når me køyrer inn i tunnelar. Dermed må me starta ei ny sending og eventuelle sjåarar må gjenoppretta nettsida. Bambuser fungerer elles ikkje i nettlesarar som Safari, så vidt eg kan sjå, men bra i Chrome. Og så må me finna ei ordning slik at det fungerer på smarttelefonar og nettbrett. Glympse sin kartposisjon såg ut til å fungera bra.

Men nok om det.
Turen starta eit stykke sør for Eidsvoll i fint, vekslande solskinn. Inn på motorvegen på E6 ved Minnesund la me oss bak ein trailer og "putra" i 80-90 for å spara straum. Då trailaren svinga av, gjekk det noko fortare med oss. Eg klarer ikkje heilt å synleggjera meg som ei "sinke" i trafikken når fartsgrensa er 110.
GPS-en viste oss vegen til Grønn Kontakt sin hurtigladar på Hamar. I tillegg er det mange sakteladarar på kjøpesenteret der. Så me tok den vanlege halvtimen med hurtiglading og blei ståande ein time ekstra på saktelading.

På ein bilferie er det alltid kimar til familiekonfliktar som det er greitt for oss å testa ut. Ei kime er jo sjølve elbilen, og det potensielt usikre med lading. Dessutan sparer me på aircondition nettopp på grunn av rekkevidda. Men kona var glad og imponert over kor lett det var med ladinga. Dessutan var det fint med pausar, syntes ho. Ei anna kime til konflikt er min iver etter å testa ut slike tekniske ting som direktesendingar og liknande. Dermed må me jo tenkja litt meir over kva me seier i bilen. Men det gjekk òg bra (trur eg).
Den viktigaste kimen til konflikt på ein ferietur er vel korleis ein skal bruka pengar. Generelt er det vel slik at kvinner gjerne vil bruka ein del, medan menn vil spara (eg trur i alle fall at all forsking viser det). For min del har eg satt alle sparefunksjonar på hundre prosent, fordi me sparer til ein Tesla Model 3. Kona derimot, vil gjerne at me skal unna oss litt meir i slike ferietider, og kjenner ei kløe berre eg seier ordet "spara" med min skarre-r.
Så då me stod og lada utanfor kjøpesenteret, var det i gong.
-Eg er svolten, sa ho.
Eg kjende at det murra i venstre bakbein.
-Kan me ikkje berre kjøpa oss noko mat her inne, spurte ho.
-Men me har jo med oss mat. Kan me ikkje berre skjæra oss ei brødskive, spurte eg.
Ho pusta. -Nei, eg har lyst på noko anna.
-Jaja, berre dra de, sa eg.
Ho løsna lukkeleg bilbeltet og tok ut sonen vår. Litt seinare kom dei tilbake med hamburgarar og påmmfri.
-Skal du ha noko, spurte ho.
-Nei, svarte eg.

 

Ut på vegen igjen, forbi Brumundal.

-Oi sjå, der står ein Tesla Model X, ropte eg, då me passerte ein Tesla-forretning.
Vegen var fengslande trygg med rekkverk til motgåande køyrebane. Me passerte Lillehammer. Sola skein. Så var me på Øyer og fann fram til Fortum sin hurtigladar ved Kiwi. Meir handling.
Me romstrerte oss fram til vegen opp til hytta. Det var ein bratt, sju kilometers veg rett til fjells. Venninna som venta ved hytta køyrer ein liten Toyota som kan slita litt oppover denne bratte vegen. Men elbilen vår freste oppover utan problem. Me priste elmotoren og den fine utsikten nedover dalen
(alt me hadde sagt på turen, var samstundes blitt kringkasta på bloggen).

Vel framme til hytta blei me ynskt velkomen av venninne med dotter. Eg skrudde av kringkastinga for denne gong. Me satte oss i solveggen med ein øl. Ungane sprang lukkelege omkring. Me kikka oss rundt. Lukta på fjellet kunne minna litt om Finnmark. Utover dalen kunne me sjå ei mengd med hytter ved Hafjell. Mange av dei svære som palass. Som ein diger by. Hytta til venninna var derimot spartansk, gammal og fin. Utan straum. Me måtte finna andre løysingar for lading av elbil og mobiltelefonar.

Neste dag skulle me på utflukt. Til Hunderfossen Familiepark. Det kosta ein tusenlapp, og eg ville helst spara den. -Spar-ra, herma kona mi. Men det var råd. For ei anna venninne hadde spandert på oss dei billettane.
Utanfor inngangen såg eg meg omkring. Det skulle vera ein ladeplass her. Som var gratis. -Kan me ikkje berre gå inn med ein gong, sa kona. -Eg vil berre finna den ladeplassen, svarte eg. -Ein elbil som står parkert utan å lada er bortkasta.
Eg leita og leita på den svære parkeringsplassen. Til slutt fekk eg spurt meg fram til hotellet lenger nede. Plugga i elbilen. Gratis. Juhu!
Inne på Hunderfossen sprang ungane til små leikeapparat som dei like godt kunne ha funne på ein (gratis) parkeringsplass. Inn i eit slott og sjå på gamle eventyrfigurar. Minstejenta blei redd og gret.

Me hoppa i bassenget. Men veret veksla mellom overskya, sol og regn, og det blei kaldt.
I alle fall: Me hadde tatt med oss nistemat (sparte litt der). Og der var det noko som eg òg likte: Små, elektriske bilar som sonen og eg kunna køyra i.

Og nokre hoppande froskar. Og nokre hurramegrundt-karusellar. Eigentleg var det jo berre å ta for seg av flest mogleg aktivitetar når billettane var spanderte. Ungane var overmette av inntrykk. Lo og gret om ein annan. Det var vanskeleg å halda dei innan rekkevidde i folkemengda medan dei pilte av stad til nye aktivitetar.
Me kom oss ut. Eg gjekk ned til elbilen som var fullada (juhu).

Dagen etter køyrde me innover fjellet. Plaska litt i eit kaldt fjellvatn. Landskapet var flatt og ganske skoglaust. Det ga moglegheiter for overblikk og å pusta litt meir. Minna litt om Finnmark. Men overalt var det hytter. Og folk bak kvar ei tue. Nestan som i ein by.

Mette av fjelluft, god hyttemat og godt samvær pakka me saman. Elbilen lada ved hjelp av motorbremsen nedover den bratte fjellvegen. Fekk to ekstra strekar på batterimålaren (juhu). Venninna køyrde rett heim i fossilbilen sin. Me stansa ved hurtigladaren. Som var opptatt. Vidare til Lillehammer. Plugga i Grønn Kontakt. Rett ved sida hadde Fortum to ladestolpar. Ein annan stad stod det to parkeringsplassar med sakteladarar. Alt såg ut til å vera forholdsvis ledig, sjølv om det var søndags ettermiddag og mykje trafikk.
Ein lang kø med bilar snirkla forbi. Det var ein slik drive in McDonalds der. -Eg er svolten, sa kona. -Skal du h...-nei, sa eg.
Nedover mot Hamar. Kona og sonen mumsa lukkeleg på fastfood i bilen. Ho lurte eit par påmmfri i munnen min medan eg køyrde. Inn til den same Grønn Kontakt-ladaren på Hamar. Kjøpesenteret var stengt. Eg satte meg ved eit bord og skar meg eit par brødskiver medan bilen lada.
Så siste etappen. Passerte hurtigladaren på Espa. Det skulle gå bra.
-Det går bra å køyra forbi hurtigladaren til Fortum/Kiwi òg, sa eg då me kom til Minnesund.
-Nei, kan me ikkje lada her for å vera sikre, sa kona.
-Nei då, me treng litt spenning til slutt, sa eg diktatorisk.
Det var ein del av erfaringa eg ville ta med meg; korleis bilen reagerte på å ha lite igjen på batteriet. Då me hadde fem kilometer igjen til huset, stod det på null. Det er alltid ei spesielle kjensle; å leva i eit slags nullpunkt der bilen køyrer vidare. På null. Inn på grusvegen mot huset lyste skilpadde-ikonet på dashbordet opp. Teiknet på at absolutt siste rest er igjen på batteriet. Men så var me framme. Det gjekk bra.

(Fleire, noko langdryge direktesendte videoklipp kan sjåast på Bambuser.)

Sykkelhengar i sol og regn

Me drog ut på den lengste turen så langt med installasjonen vår, seksåringen og eg. Ein ekstra barnesykkel som blir festa i min sykkel. Det låg an til ei mil på landevegen i variert ver, frå sol til styrtregn. På med klamme regnklede. Og refleksvestar for å gjere oss mest mogleg synlege i trafikken.

Seksåringen har etter kvart blitt vant til doningen. Men det har gått i korte turar på grusvegen nær heimen.

Så nå var det ut på landevegen. Sola steikte den eine augneblinken. Den neste ausa det ned. Bilistane såg at det var ein liten kar bak meg, og tok det roleg i forbikøyringane. Og seksåringen trødde ivrig i veg. Var reine hjelpemotoren der bak. Og han smånynna og sang heile vegen.

På vegen møtte me ein annan syklist med eit barn i ei sykkelvogn. Me helste smilande til kvarandre.

Framme ved Eidsvoll bar det inn på biblioteket. Kikke i nokre barnebøker. Låna nokre filmar og ei lydbok (Kjartan Fløgstad; Grense Jakobselv). Setja oss i kafèen med is, vaflar og kaffe. Lesa litt i spanande blad som står i hylla.

Ute skein sola. Me hadde håp og gjekk ut. Men der styrta det ned igjen. Så på med klamme regnklede, refleksvestar og trø i veg. Seksåringen nynna og sang heile vegen heim.

Elektrisk "family business"

Me har byrja på nokre slags familie-forretnings-turar. Familien "kultur, elbil og journalistikk", eller noko slikt. Ikkje at me har tent noko på det så langt. Men kanskje på sikt? 

Kona deltok med biletkunst på Finnskogutstillingen i Grue i vinter, og tok med minstemann på seks år, ei venninne med barn og meg. Det blei ikkje noko biletsal, men eit av bileta vart nå blant dei mest likte i ei publikumskåring. Og artig å vandra omkring og sjå på diverse kunst i den mystiske Finnskogen. På seinsommaren deltek ho på ei ny kunstutstilling; "Kunst elva rundt" i Drammen.

På veg til utstilling i Finnskogen.

Frå utstillinga. Eitt av kona sine bilete heilt til venstre.

Det er ein ide me har; Å kombinera tur og rekreasjon med kunstnarlege hobbyar som kanskje kan utvikla seg til noko meir. Samstundes er me noko spente på korleis det skal gå å ha med barn med sine behov. Under kunstutstillinga i Finnskogen blei det mi oppgåva å fanga inn overtrøytte, hylande ungar som sprang langs kunstveggane.

Men minstemannen vår er ein svært sosial gut. Og det sjarmerer jo mange. Det er berre at det kan ta vel av, enkelte gonger.

Så nå, på byrjinga av sommarferien var det klart for eit av mine prosjekt; Å dekka lanseringa av ein ny elbil, som eg skulle skriva om i elbilbloggen. Heile familien satte seg på toget for å ta del. Kona skulle hjelpa med fotografering. I Oslo møtte me eldstesonen min som skulle hjelpa med å kringkasta hendinga direkte. Minstemann på seks år skulle...gjera minst mogleg ugagn.

Han var den mest spente av oss alle. Han sat på toget og såg ut på alt som rasa forbi. "Åi, sjå på det", utbraut han, medan andletet var klistra til togvindauget.

Vel framme på Fornebu braka det laus. Ein kul, sportsleg elbil blei avduka "Åååååii" utbraut minstemann då teppet blei dratt av. Fanfarar blei spelne.  Talar blei haldne av personar frå både inn og utland. Kona knipsa bilete.  Eldstesonen kringkasta direkte. Eg intervjua folk. Sjefen for heile arrangementet var lettare stressa. Han hadde jobba i fleire dagar med å gjera klar denne forestillinga, men tok seg tid til å helsa på oss. "God dag", sa han og handhelste på minstemann. "Eg heiter Jan Petter." "Nei, du heiter "Aleksander", sa minstemann. "Å, gjer eg det", sa sjefen litt forvirra. Eg såg nervøst ned på den vesle. Han hadde blitt farleg fort husvarm i dette lokalet. "Men kan de ikkje spela musikk av a-ha", spurte han. "Musikk av a-ha", svarte sjefen.  "Nei, nei" skaut eg inn. "Du har sikkert nok å tenkja på i dag.". "Men har de brus, då" spurte den vesle rakkaren. "Ja, brus, ja", svarte sjefen og gjekk mot bardisken. "Solo", ropte han.

På plassen utanfor serverte dei grillpølser. Minstemann åt med god appetitt. Eldstesonen og kona fekk seg litt champagne. Glade menneske prata på alle moglege språk. Den nye elbilen fekk stå i fred for små barnehender. For på baksida hadde han oppdaga ein leikeplass. Den vart nok redninga.

Innan ein sliten "Family-business" gjeng kunne setja seg på toget heim. Mette av pølser, champagne og elbil.

Ved sida av oss på toget sat ein liten gut. Etter to minutt hadde den vesle sonen vår innleia kontakt. Dei satte seg med eit spel på ein iphone og småpludra heilt til me var framme.