Du grønne glitrende tre, goddag.

Har tatt ein liten romjulstur. Dratt frå snø og mørketid til regn og grøne bakkar, til barndomsøya. Får treft sonen min, foreldre, slekt og diverse.
Medan me sat ved kaffebordet, såg eg brått dette vesle noteheftet. Nokre kornettnotar med julesangar. Og tankane flaug straks langt bak i tid.
Då eg sat og dingla med beina, spelte og vræla på ein kornett i skulekorpset på ein julekonsert i kyrkja.
Kornetten min var dyr og fin. Men det dumme med den var at den hadde så stort hol i munnstykket. Dermed var det vanskelegare å koma opp i dei høgaste tonane. Den hadde visst ein fin og rund tone, men det hjalp ikkje i eit korps kor det viktigaste av alt var å koma opp i høge tonar.
I barndommen skjøna eg ikkje denne samanhengen. Trudde berre at eg var for dårleg til å spela. Synd i grunnen at eg ikkje forstod det før godt opp i vaksen alder.
"Du grønne, glitrende tre (goddag)" var ein av dei som eg stadig streva med. Den første, høge e-en gjekk greit. Men så kom det ein til. Den vart tynn. Så hoppa det jammen opp i ein f. Og mot slutten var leppene mine så slitne at til og med d-ane gjekk over i forferdelege vræl.
Det var trompet eg skulle hatt. Den har som regel mindre hol i munnstykket. Og det var sannsynlegvis difor eg vart så dødsens forelska i ei (eldre) jente i korpset som spela trompet. Ho kunne nemleg utan problem støta ut tonar i g og a Gud veit kva. Så når me sat på nokre benker på kvar side av alterringen, iført mørkeraude uniformar og med instrumenta i fanget, og venta på å få spela (eg grua meg), så blei eg sitjande og nidstirra på denne jenta. Då var eg så ung at eg ikkje skjøna at slik stirring kunne bli lagt merke til. Det blei det. Ho og alle venninnene hennar som sat ved sida av henne (dei var alle forferdeleg store, sånn i min målestokk)byrja å stirra tilbake, kviskra til kvarandre og knisa. All framtid kjendest som øydelagt. Og verre vart det då me gjekk fram og satte oss på stolane for å spela julesangane. Eg vifta med beina. Dirigenten heva takstokken. Så byrja me på "Du grønne glitrende tre. Goddag."

På tur med gps-en

Har tatt ein tur sørpå. Vore i Oslo på filmanalysekurs på Universitetet med sambuar og kollega. Rart å vera på gamle tomter. Og det må vera minst eitt nytt, stort hus som ikkje var der sist på Universitetet. Flotta oss på hotell. Leita etter ei bok. Kom innom ein bruktbutikk i Hegdehaugsvegen, som var overlessa med gamle bøker. Og mest imponerande var det at innehavaren hadde full oversikt. Og kunne straks fortelja at boka eg såg etter, hadde han ikkje (Dag Skogheim; Sulis).
Men me kjenner nokon på Deichmanske. Og der var den. Forsåvidt berre på lån.

Samstundes har eg kjøpt meg ein ny duppedings. Ein liten blinkande boks som er ein gps. Den koblar seg til mobilen min, og så kan eg finna fram overalt.
I Vadsø er det forsåvidt ikkje så mykje bruk for den. Er jo godt kjent der frå før. Og det går enten den eine vegen eller den andre i den byen.
Men så skulle me liksom finna Deichmanske i Oslo. Me stod midt i sentrum. Eg plundra med mobil og gps. -Ring henne og finn ut kva adressa til biblioteket er. Eg meinte bestemt å høyra at det var Arne Garborgsvei 4. Så gjekk me. Mobil og gps viste veg. Til høgre. Og venstre. Og rett fram. Me gjekk og gjekk. Og kom aldri fram. For adressa var visst feil. Var på veg rett ut av byen.
Eg drog seinare på kvelden til Stavanger. Vitjar sonen min som går på skule der. Dessutan bur bror min der. Han ringte meg og tilbaud å henta meg på flyplassen.
Det var jo fint. Det var seint på kvelden og eg var trøtt. Men det dumme var at eg hadde gleda meg til å bruka gps-en frå Stavanger sentrum og til hybelen til sonen min.
Så nå får eg jo aldri brukt denne gps-en!