Me har byrja på nokre slags familie-forretnings-turar. Familien "kultur, elbil og journalistikk", eller noko slikt. Ikkje at me har tent noko på det så langt. Men kanskje på sikt?
Kona deltok med biletkunst på Finnskogutstillingen i Grue i vinter, og tok med minstemann på seks år, ei venninne med barn og meg. Det blei ikkje noko biletsal, men eit av bileta vart nå blant dei mest likte i ei publikumskåring. Og artig å vandra omkring og sjå på diverse kunst i den mystiske Finnskogen. På seinsommaren deltek ho på ei ny kunstutstilling; "Kunst elva rundt" i Drammen.
På veg til utstilling i Finnskogen.
Frå utstillinga. Eitt av kona sine bilete heilt til venstre.
Det er ein ide me har; Å kombinera tur og rekreasjon med kunstnarlege hobbyar som kanskje kan utvikla seg til noko meir. Samstundes er me noko spente på korleis det skal gå å ha med barn med sine behov. Under kunstutstillinga i Finnskogen blei det mi oppgåva å fanga inn overtrøytte, hylande ungar som sprang langs kunstveggane.
Men minstemannen vår er ein svært sosial gut. Og det sjarmerer jo mange. Det er berre at det kan ta vel av, enkelte gonger.
Så nå, på byrjinga av sommarferien var det klart for eit av mine prosjekt; Å dekka lanseringa av ein ny elbil, som eg skulle skriva om i elbilbloggen. Heile familien satte seg på toget for å ta del. Kona skulle hjelpa med fotografering. I Oslo møtte me eldstesonen min som skulle hjelpa med å kringkasta hendinga direkte. Minstemann på seks år skulle...gjera minst mogleg ugagn.
Han var den mest spente av oss alle. Han sat på toget og såg ut på alt som rasa forbi. "Åi, sjå på det", utbraut han, medan andletet var klistra til togvindauget.
Vel framme på Fornebu braka det laus. Ein kul, sportsleg elbil blei avduka "Åååååii" utbraut minstemann då teppet blei dratt av. Fanfarar blei spelne. Talar blei haldne av personar frå både inn og utland. Kona knipsa bilete. Eldstesonen kringkasta direkte. Eg intervjua folk. Sjefen for heile arrangementet var lettare stressa. Han hadde jobba i fleire dagar med å gjera klar denne forestillinga, men tok seg tid til å helsa på oss. "God dag", sa han og handhelste på minstemann. "Eg heiter Jan Petter." "Nei, du heiter "Aleksander", sa minstemann. "Å, gjer eg det", sa sjefen litt forvirra. Eg såg nervøst ned på den vesle. Han hadde blitt farleg fort husvarm i dette lokalet. "Men kan de ikkje spela musikk av a-ha", spurte han. "Musikk av a-ha", svarte sjefen. "Nei, nei" skaut eg inn. "Du har sikkert nok å tenkja på i dag.". "Men har de brus, då" spurte den vesle rakkaren. "Ja, brus, ja", svarte sjefen og gjekk mot bardisken. "Solo", ropte han.
På plassen utanfor serverte dei grillpølser. Minstemann åt med god appetitt. Eldstesonen og kona fekk seg litt champagne. Glade menneske prata på alle moglege språk. Den nye elbilen fekk stå i fred for små barnehender. For på baksida hadde han oppdaga ein leikeplass. Den vart nok redninga.
Innan ein sliten "Family-business" gjeng kunne setja seg på toget heim. Mette av pølser, champagne og elbil.
Ved sida av oss på toget sat ein liten gut. Etter to minutt hadde den vesle sonen vår innleia kontakt. Dei satte seg med eit spel på ein iphone og småpludra heilt til me var framme.
