Å treffa gamle kjende og å eta på buffet

 

Luksus på Kielferja

Nokre gonger kjem reisene tett på. Det kan ta på.

Når det elles i livet er sjeldan at ein får bu og eta på hotell, og det brått kjem ein periode med mange seminar og andre aktivitetar som foregår på hotell... så blir ein gjerne litt overvelda, særleg av maten. Dei fleste hotell byr nemleg på buffet. Ein overflod av diverse mat som får fram det verste i mennesket, inkludert meg sjølv. Gløymd er alle tankar om klimaomsyn og bærekraft. For kor mykje av all denne maten blir eigentleg kasta når det står slik framme? Nei, det tenkjer eg ikkje på medan eg står med ein tallerken og speidar som ein ulv rundt meg. I konkurranse med alle andre hotellgjester gjeld det å karre til seg. Dèt ser godt ut, og dèt ser godt ut. Eg lempar opp alt for mykje. Klarer berre ikkje å stoppe.

Ei anna side ved slike reiser er at ein kan treffe på gamle kjende, både tilfeldig og litt meir planlagt. Medan ein går og gulpar litt for mykje røykelaks, kan det brått dukke opp ein gammal kjenning som høyrer til ei fjern historie.

Til Drammen

For min del starta det med ein togtur til Drammen ein grå novemberdag. Den turen der eg kasta meg ut av toget litt for tidleg og blei ståande på Lier. Eit innlegg på Facebook om hendinga førte til ein kommentar på det sosiale mediet: -Viss du kjem deg til Drammen, kan eg by på ein kopp kaffe.

Som sagt, så gjort. Etter eit seminar og ein overdådig lunsjbuffet, rusla eg over gata, leita meg fram til eit kontor, der han tok smilande imot med utstrekt hand. Den karen hadde eg ikkje sett sidan me gjekk på vidaregåande på Husnes i 1983. No stod han der med tittel og fin i tøyet. Eg hadde sikkert endra meg ein del eg òg. Samstundes hadde han framleis det guteaktige glimtet i auga. På den tida, på vidaregåande, var han og eg usamde om det meste. Om kor det var best; innover fjorden eller utover mot øya. Om viktige politiske saker. Me var veldig politisk engasjerte på den tida. Diskusjonane var heftige, men godlynde. Me hadde debattime i norsk kvar veke. Argumenta skaut fram og tilbake, særleg mellom han og meg. Me hamna på eit skulelag i volleyball saman, drog til Bergen for å spele, drog ut på byen på kvelden, og hamna i diskusjonar med kvar einaste bergansar me traff langs våte, mørke brusteinsgater. Eg trur temaet då var relasjonen mellom bergensarar og omland. Det var eit under at me ikkje blei slått ned. Me byrja begge karrieren på vidaregåande som ihuga fråhaldsfolk. Her skulle ingen av oss la seg forgifte av alkohol og det som verre var. Det var det einaste me var samde om. Men russetida nærma seg, og til slutt sklei me over i andre enden, begge to. Slik at diskusjonane våre blei meir abstrakte på eit vis, men like engasjerande. Etter vidaregåande trur eg at både han og eg sklei like langt ut til sida, politisk. Berre at me truleg gjekk motsatt veg, igjen. Uansett; då me satte oss ned ved eit bord i ei kantine med to kaffekoppar, var all usemja borte og berre det godlynde att. Me oppdaterte kvarandre om noko av det som hadde skjedd dei siste førti åra på kvar vår kant. Me utveksla det me visste om andre i klassen. Praten gjekk lett. Det var så mykje å høyre om, så mykje å fortelje. Men eg hadde ei heimreise å tenkje på. Og han hadde ofra vel mykje av jobbtida si.

-Me burde gjere dette oftare, sa han. -Det bør ikkje gå nye førti år innan me kan sitje slik og mimre. Eg kjende at eg var samd i det. Det er berre at det kjennest så enkelt i augneblinken. Likevel kan det lett skli bort i nye førti år (då er me omlag hundre år).

Det dukka opp eit og anna seminar igjen. På hotell. Med buffet. Og det tok seg for alvor opp utover våren og forsommaren.

Til Tromsø

Turen gjekk til Tromsø i månadsskiftet mai, juni. Eg såg fram til å dra så langt nord. Litt bort frå varmt austlandsklima og til noko heilt annleis. Tjue år av livet mitt høyrde til på omlag dei same breiddegradene, men langt, langt mot aust, i Vadsø. Opptil fleire gonger var eg i Tromsø og studerte. Eg pendla ei tid, 78 mil i ein liten Mazda 323 mellom heimstad og studiestad. Den bilen hadde dårleg isolasjon og varmeapparat, kan me seie. Eg haldt på å fryse av meg ballane midtvinters på Finnmarksvidda, i den vesle bilen. Slikt er ganske vanleg i området. Og nå hadde det allereie gått fjorten år sidan eg forlot dei breiddegradene. Tida går. 

Så stod eg igjen i ei kald og våt Tromsø-gate. Det blei tid til litt guida tur omkring, medan kaldt regn stod vassrett i andletet på oss. På veg til ein av dei vidgjetne pubane gjekk det over i snø. På ein fiskerestaurant kunne me sjå ut gjennom eit panoramavindauge mot ein fjord og eit fjell. Det var like underhaldande som eit akvarium. Det veksla mellom blå himmel og snøstorm om ein annan.

På veg til pub med eksotisk junisnø i lufta

Men mykje av tida gjekk føre seg inne på eit lukka seminarrom. På eit veldig fint og fancy hotell. Og det var buffet til frukost. Og buffet til til lunsj. Og... vel for å vere ærleg "vanleg" reustaurantmat til middag. Men altså, buffetane: Under frukostane byrja det med pølser, egg, og bacon. Så litt brødmat med røykelaks. Så muligens litt frukostblanding. Til slutt avrunding med søte kaker og croissant...Så seminar, høyre diverse folk som snakka, snakke litt sjølv, småprat med nokon i småpausar, dei hadde noko småmat ute i gangen... og DER var me i gong med lunsjen, ja. Det gjaldt å krige seg fram til varmmaten, til steik og kyllinglår, eventuelt godta å byrje med kalde fiskerettar og salatar. Og avslutte med søte dessertar....

Eg kjende at det tok på dette. Kroppen byrja å seie frå at dette var i meste laget. Men programmet varte frå morgon til kveld. Eg tenkte at det ikkje var vits i å kontakte kjende i byen, sidan programmet var så tett. Men så. Midt i ein tur med seminarfolk i sosialt samvær skråstrek studie av lokale tradisjonar, altså frå ein pub til til ein annan, medan snøen piska i nakken, kunne eg i sidesynet skimte eit strålande andlet som stod limt opp til vindauget på ein utestad. Det var eksen, gitt. -Hei, sa eg og ga ein klem. -Kven er det du er ute og går med, spurte ho. Me møttest litt seinare på kvelden. Eg bestilte raudvin på utestaden. Innehavaren ville forklare inngåande det spesielle med vinen som han anbefalte. -Køyr på, sa eg. Eksen og eg fekk utveksla sist nytt frå kvar våre kantar. Om kvar våre slekter og familiar, om gamle kjende, særleg der borte i nordaust. Det var mykje me prøvde å rekke over i praten. Medan dagens buffetsteik og søte kaker romstrerte i magen min.

Til Lillestrøm

Eg hadde ikkje før kome meg heim, innan turen gjekk til Lillestrøm. Til eit seminar på eit hotell. Med lunsjbuffet. Meir er det ikkje å fortelje om Lillestrøm.

Til Kiel

Så var det klart for tur med Kielferja til Tyskland og tilbake. Det skulle vere tre dagar med seminar ombord på ferja. Eg skulle snakke litt der til ei forsamling. -Joda, eg har viktige ting å fortelje, sa eg og klikka på ein powerpoint. Og hadde allereie fortært litt for mykje frå ein lunsjbuffet. Arrangøren hadde funne ut at det var lurast å bestille buffet til alle deltakarane på heile turen, for då kunne folk få ete det dei ville. Så det var buffet til frukost, lunsj og middag. Herrejemini...

Me fekk oss eit par timar i Kiel. Eg fann meg ein kompis på seminaret. Me rusla litt rundt utan å vite kor me var. Fann ein park. Og ein stad å drikke litt lokal øl. Innan me måtte tilbake til båten og seminaret. Om kvelden, på turen nordover mot Oslo var det stor ståhei. Glade menneske rundt borda. Spandable kelnarar med mange vinflasker. Blant anna.

Eksempel på tysk øl i Kiel

Til Arendal

Det gjekk over i delvis ferie. Eg syng i eit kor. Koret hadde veldig lyst til å ta ein tur til Arendal og synge der. Me skulle bu på hotell. De kan jo gjette kva mat dei serverte der. 

I det området var det ein gammal kjenning. Og denne gong tok eg kontakt og førebudde eit møte. Nokre tiår tilbake sat han og familien i ein flyktningeleir saman med hundre tusen andre menneske. Han har ikkje fortalt så mykje om forholda i Kongo som han flykta frå, og korleis det var i den flyktningeleiren i nabolandet. Berre at det var farleg der. Familien hans var blant nokre få og heldige som blei innvilga opphaldsløyve i eit anna land. -Gud er god mot oss, sa han. Vener og kjende blei spreidt rundt i verda. Nokre til Australia. Nokre til Canada. Og nokre familiar til den vesle, norske byen Vadsø, lengst oppe i nordaust. Eg hadde akkurat starta eit musikkprosjekt i den byen. Ville koble saman nordiske folketonar med musikk frå andre deler av verda. Via ein kontakt søkte eg etter ein som kunne spele og og synge tradisjonelle, kongolesiske sangar. Ein kveld kom han inn i øvingslokalet. Ein liten og stille mann stod der i ein stor, blå skuterdress, medan vinterstormen herja utanfor. Han var alltid litt stille medan dei norske musikarane skravla. Kom alltid litt stille inn då me møttest.

Så fann me kvarandre ute på ei gate i Arendal ein søndag i juni. Det hadde gått sytten år sidan sist. I Arendal hadde det skifta frå sol til varmt regn. -Hei, bror, sa han, og ga ein klem. Me satte oss ved eit bord, litt borte frå ei samling med koristar. Praten mellom oss var som før. Med lengre pausar innimellom som passa oss begge. Men me fekk utveksla kva som hadde skjedd sidan sist. Han flytta frå Vadsø til Sørlandet. Eg nokre år seinare lenger aust. Det var jo ein del som hadde skjedd. -Det er godt å treffast, sa han. Eg skulle ta tog heim igjen. Han fylgde meg eit stykke. -Me må ta eit bilete, meinte han. Eg brukar sjeldan å ta selfiar. Endå sjeldnare å publisere dei. Men eg gjer eit unntak her.

Til Son spa

Ferien tok til for alvor. Kona og eg hadde blitt einige tidlegare på året om at me skulle gje kvarandre ei oppleving i geburtsdagsgåve, i staden for å kjøpe ting. Med alderen blir det berre meir og meir ting som samlar støv i huset. Så i staden tinga me eit opphald på Son spa. Det blei det nok lite støv av, ja. Eg låg på ein benk medan årets jobbstress blei knadd vekk frå ryggen. Kona var i eit anna rom og fekk andletsmassasje. Me møttest etterpå i kvar vår slåbrok, fann nokre basseng, symde fram og tilbake, medan meditativ musikk flaut rundt omkring. Så satte me oss på hotellrommet for å nyte noko musserande, for å køyre oss opp til restauranten seinare på kvelden. Med alderen har musserande fått ein stadig sterkare verknad på meg. Me tømde ei flaske. Det stod ei til på bordet. -Me treng kanskje ikkje endå ei flaske, foreslo kona. -Jodå, sa eg og henta den fram. -Du bør kanskje opne den på badet, så du ikkje øydelegg noko i dette rommet, meinte ho. -Nei, nei, dette har eg gjort før, svarte eg. Popp, sa det. Musserande har etter kvart fått ein verknad ved at den legg seg som eit slør rundt hovudet mitt. Eit slør der all form for kritisk tenkning forsvinn. Me gjekk ned i restauranten. Maten var tinga og betalt på førehand, så dette skulle gå bra. -Skal det vere noko vin til maten, spurte kelnaren. -Ja, kva vil du anbefale, spurte me lett. -Til forretten vil eg anbefale denne kvitvinen, sa han. -Køyr på, sa me. -Smakte maten? -Ja, ja, veldig bra. Til hovudretten anbefalte han ein raudvin. Og til dessert endå noko vingreier. Sløret rundt hovudet mitt hadde blitt tyngre. På veg ut av restauranten såg kelnaren litt bekymra bort på oss. Åja, skal me betalte for noko? Eg signerte på ei rekning, før me gjekk opp på rommet, mette og sløve.

Den natta fekk eg ikkje sove. Ein kombinasjon av alder, alkohol, mat og vestlandsk opphav gjorde at eg byrja å tenkje. -Kva var det eigentleg den rekninga var for? Hadde me ikkje betalt for mat og alt på førehand? Hadde me betalt to gonger for den maten? Var me blitt lurte? Kva var summen igjen? 950 kroner, trur eg. Pluss at eg kjekt hadde lagt på noko driks slik at rekninga vart tusen kroner. Var det alkoholen som hadde kosta tusen kroner? Me drakk jo berre nokre veldig små glas med vin til maten. Det var tre rettar, og vin til kvar av rettane. Me var to. Det blei seks veldig små glas med vin. Ja, pluss noko kaffe. Eg prøvde å rekne ut, kva er tusen kroner delt på seks glas med vin...og kaffen... Det må ha vore noko i nærleiken av 150 kroner per glas, og to koppar kaffe må ha kosta femti, og...ja, og så så femti i driks. Kva kostar eit glas med øl desse dagar, berre for å samanlikne, det kostar vel hundre kroner, ja, det er vel det det kostar nå for tida, 150 for eit glas med vin, særleg slik vin som kelnaren foreslo, eller... Slik låg eg og såg opp i taket nestan heile natta. Eg vart letta då klokka ringte om morgonen. Me gjekk ned til restauranten igjen. Der hadde dei frukostbuffet.

Til Ramme gård

Me ville oppleve litt meir før me vende heim. Google Maps foreslo Ramme gård. Så me køyrde dit. -Kva kostar dette då, for to? -Tusen kroner. -Åja. Det er ein park med eksotiske planter og statuar. Veldig unorsk og ei kjensle av å vere i det sentrale Europa, i ein fransk hage. Ein guide leia oss omkring på smale stiar. Eg fekk lyst å reise til Europa.

Ramme gård

Til Lillehammer...og Tretten

Den neste veka hadde svigerfamilien invitert oss til å vere med og bu på eit flott luksushotell på Lillehammer. Alt inkludert. Slikt kan me ikkje seie nei til. Hotellet serverte buffet. Frukostbuffet og middagsbuffet. Og det blei arrangert treff blant andre i svigerslekta. Ein 93-åring sat mild og sterk ved bordet. Han er den siste som er att frå den generasjonen. Dagen etter drog me i fellesskap litt lenger nord, til bygda Tretten. Namnet skal staden ha fått fordi det berre var tretten menneske som overlevde svartedauden der. Ein kafè var laga etter amerikansk tradisjon. Bakenden av ein gammal, amerikansk bil stod montert i veggen. Me køyrde over ei smal bru, oppover ein svingete veg. Stoppa litt ved huset der kona hadde vakse opp som barn. Vidare opp til eit "Pippi-hus" som vekte gamle minne. Me køyrde over ei høgde, med skog, gardar og jorde. Ned langs ein dal me aldri hadde køyrd viss det ikkje var for akkurat denne turen. Tilbake til Lillehammer, til hoppbakken frå vinter-OL, til hotellet, der sonen og eg kasta oss ut i eit lite basseng. Innan det var tid for å vende mot restauranten, til buffet.

Langs gamle minne ved Tretten

Til Halsnøy

Ein skulle kanskje tru at det var den sommaren. Men så var det på tide med far og son-tur til Vestlandet og Halsnøy. Dei hadde ikkje direkte buffet der, men det kan likne. Der borte stod dei på, tok imot sommargjester, slekt og hundar, med opptil fem måltid om dagen. Frukost, "midtmat", middag, kaffemat og kvelds. Det er det normale på Vestlandet (vel, eg overdriv kanskje litt). Det blei å få til det årlege treffet med slekt og kjenningar. Me gjekk turar langs minnerike stiar frå barndomen. Eg prøvde å formidle noko av det til min eigen son. Me hoppa i sjøen når veret tillot det. Og slike ting. 

Til Molde...isj

På seinsommaren, i overgangen mellom ferie og ny jobbtid,  blir det tid til eit studenttreff og andre koblingar, i nordvest. Skal me sjå..., det er over tretti år sidan me studerte saman. Fem av oss budde i eit kollektiv, eit gammalt hus i Volda. Kollektivet var eit sentralt punkt for festlege aktivitetar blant studentane. I det heile er det særleg dei festlege aktivitetane som sit igjen frå den tida. Og bandet mellom oss i kollektivet er framleis sterkt. Me har ikkje så mykje kontakt i det daglege. Men for nokre år sidan hadde me eit mimretreff i Oslo. Det var som å ramle tilbake, til dei same faktene, den same latteren, slik det var før. Det blir nok kjekt å treffast igjen. Og heilt sikkert mykje god mat.

 

I India

 

Far: Hei, det er meg...vent litt, eg må ordne noko med lyden her (fikle fikle)...kan du høyre meg?

Son: Ja, eg høyrer deg.

Far: Men kor er det eg høyrer deg då? Vent litt...eg høyrer deg litt, men eg skjønar ikkje kor lyden kjem frå... ÅÅÅÅJA, eg har jo på blåtannøyretelefonane! Vent litt... (fikle fikle). DER JA!

...Ja,... korleis går det?

Son: Jo, der går bra.

Far: Det var mykje lyd rundt deg. Kor er du?

Son: I India.

Far: Hæ? I... er du på ein restaurant?

Son: Nei, i India. I landet India.

Far: I Ind... men kva...

Son: Ja, der gjekk det forresten ei ku forbi.

Eit møte med Steve Hackett

Gråhåra gubbar ventar på konsert

Eg trur det var i 1977, då eg som trettenåring endeleg fann LP-plata "Spectral Mornings" av Steve Hackett. Det var på den tida me berre hadde èin tv-kanal. Den som stort sett kringkasta allsong for ekstra gamle pensjonistar og basketballresultat frå slitne gymsalar. Brått ein kveld fann denne tv-kanalen det for godt å vise ein konsert med Steve Hackett. Som eksploderte som ein oase i ei trøytt 70-tals stove. I eit hus på ei vestlandsøy med berre grusvegar. Eg tenkte at den plata måtte eg berre få tak i. Men ingen på øya hadde høyrt om verken Hackett eller Genesis. Ikkje var det noko plateforretning der heller, for den del. Familien måtte dra på bilferie ut i Europa for å klare det. I ei plateforretning i Edinburgh stod ho glødande og venta på at eg skulle plukke ho opp.

Det var nærare femti år seinare at eg litt tilfeldig oppdaga at same Hackett skulle ha konsert i Oslo. Nærare femti år seinare har dessutan kropp og hovud endra seg. Ting går ein del seinare. Det har blitt mindre spontanitet, kan me seie. Om eg skal koste på meg ein billett? Njaa, kanskje det er best å spare dei kronene. Truleg har eg det altfor travelt med andre ting på konsertdagen. Og så er eg så sliten for tida. Kanskje best å kvile. Hmjaaa.

-Det er ikkje kvar dag du får sjå og høyre Hackett, sa ein over snittet musikkinteressert bonusson. Han hadde allereie tinga billett.

Og det er enkelte gonger at vanvitet berre tar meg. At eg tar steget over dørstokken. Og tingar ein billett.

16. mai, utpå kvelden sat eg på toget inn til byen. Eg kjende meg sliten. Hadde jobba mykje den dagen. Var dette så lurt, tenkte eg, medan eg såg ut på gamle bygningar inn mot Oslo. Lengta etter sofaen heime og ikkje eit heseblesande Oslo.

Byen var kveldsvarm. Eg gjekk med ein tung sekk med diverse klede, rusta for eventuelt uvær til returen. Sånn for å vera heilt sikker.

Ved konsertlokalet hadde eg alliert meg med både eldsteson og bonusson. For å vera i trygge hender.

Eg tinga øl til oss alle, då me gjekk inn lokalet.

Så braka det laus frå ein endå eldre (han må vel ha passert 70?), men uforskamma, svart og langhåra Hackett.

Han framførte eit sett med eigne låtar, som «Every Day» frå akkurat den plata som eg kjøpte i Edinburgh den gongen. Det kom ein pause og tid til meir øl. Eg kjende at formen var stigande. Ikkje så dumt dette, nei. Det andre settet var for det meste frå Genesis og Foxtrot. Gitaren til Hackett klang framleis som eit stort, himmelsk symfoniorkester.

Eg såg rundt meg. Innimellom enkelte unge, nyfikne andlet var det tydeleg kven som var publikum. Det var befriande å sjå ei mengd med gråhåra gubbar som hadde den same opplevinga, og dei same minnene frå då dei var trettenåringar.

Me stod der forente, alle saman, og song med på «Suppers Ready» («A flower?»).

På tur med ein son

 

Det var ein dag i februar det tikka inn ei melding.

-Skitur til Vikerfjell på laurdag?

Meldinga kom frå ein son på litt over tretti, til ein far på snart seksti. Ein son som framleis er i sin beste, fysiske form og full av pepp, til ein far som har byrja å tvila på det same om seg sjølv, og som har blitt meir engsteleg med åra.

-Høyrest kjekt ut, svarte eg. Men poengterte at det er lenge sidan eg har gjort noko slikt. Faktisk stod fjellskia mine ubrukte i garasjen sidan dei blei kjøpt i Finnmark for mange, mange år sidan. Og beina mine? Korleis skulle dei klare ein lenger fjelltur desse dagar?

-Ingen problem, svarte sonen med sin smittande optimisme. -Det blir ingen svær tur. Mest for å kome over tregrensa.

Så bar det i veg i bilen til Oslo ein solfylt, kald laurdag, leite seg fram til rett gate i storbyen, helse på ein strålande opplagt son med sekk og ski og stavar som peika i alle retningar i bygata, og kaste alt utstyret inn i bilen. Køyre vidare vestover, så nordover, til me stoppa ved Nes i Ådal, superlade bilen litt og ta ein kaffe på ei kro. Nokre pensjonistar sat og såg på eit skirenn på tv. Så køyre oppover, retning fjellet. Sonen var ivrig på å kome i gong. Eg tok nokre forsiktige stavtak. Var uroa over at eg hadde gløymd å ta med skismøring. Det kom kanskje til å bli bakglatt oppover. -Ingen problem, sa sonen og susa bortover.

Det tok ikkje lang tid før han stoppa opp. -Eg trur me går ut av løypa og tar strak retning gjennom skogen her, sa han. -Kvifor det, spurte eg betenkt. -Det blir ei meir spanande utfordring, svarte han.

Så byrja me å traske gjennom djupsnøen. Inn gjennom skog og kratt. Han hadde med seg nokre feller til å ha under skia. Det gjorde det lettare å gå. Det byrja å gå oppover. Bratt oppover. Så nedover igjen. Opp og ned. Det hadde blitt ettermiddag. Me hadde kome i gong litt seinare enn planlagt. 

Han leda an med sikre tak eit stykke framme. Eg traska eit stykke bak. Beina mine verka å klare seg bra. Men eg byrja å bli ein smule engsteleg. Ville me ikkje bruke opp kreftene når me skulle traske gjennom denne laussnøen i skogen? Gå bratt oppover berre for å måtte renne ned igjen frå ein haug. Kor mange slike haugar måtte me forsere før me kom til sjølve fjellet som me skulle opp på? Skog og haugar gjorde at eg ikkje hadde oversikt. Kva om eg knakk beina i ei ur? Og det ikkje var mobildekning? Og visste han eigentleg kor me var? 

-Det er berre å grave seg ei snøhule viss det skulle bli nødvendig, sa han der framme.

-Njaa, svarte eg.

Det blei brattare. Eg fekk eit inntrykk av at me hadde byrja på sjølve stigninga mot fjellet, utan at eg kunne sjå så mykje av det ennå. Det gjekk opp og opp. Eg løfta den eine skia og den andre i den djupe snøen. Opp og opp. Skogen blei tynnare. Og der, der kunne eg skimte snaufjellet, medan sola var på veg til å gå ned bakom. Me traska vidare. Kva tid skulle denne skogen ta slutt? Ville me nokon gong kome oss over tregrensa? Me kom endeleg til eit skuterspor. Det gjorde skigåinga lettare. Men skogen var der framleis. Opp og opp. Ut av skuterløypa og inn i laussnøen igjen. Det byrja å bli litt stor avstand mellom han der framme og meg der bak. Stega hans hadde blitt litt meir utålmodige. Eg gjekk som eg gjekk. 

Skogen tynna endeleg ut. -Eg kunne tenkt meg å dra opp der, sa han og peika. -Der? Er det ikkje veldig bratt der? Kva med å ta den vegen? Eg såg mot ein litt slakare, ikkje fullt så høg topp. -Nei, på den andre toppen kan me sjå både mot aust og vest, sa han sjølvsikkert. -Det blir kjekkare.

Han var allereie i veg før eg rakk å svare. Og med eitt kom me til ei skiløype. Den opna seg som ein autostrada. Brei og fin. Sikkert den løypa me hadde forlate langt der nede. Toppen til sonen vart med eitt meir overkomeleg. Det aller siste stykket tok eg av skia. Sparka skiskoa inn i den harde skaren opp til toppen og til ein varde.

Det bles kaldt og hardt der oppe. Eg såg for meg at me kunne fryse til nokre isstatuar der. Eg tok nokre ekstra bilete og videosnuttar med mobilen. Fingrane vart straks blåfrosne. Men eg hadde jo gjort slikt før, ein gong for lenge sidan. Då eg var like gammal som sonen er nå. Tok på meg ein ekstra genser under vindanorakken. Sikra skia så godt eg kunne så dei ikkje skulle bli tatt av vinden og forsvinne nedover fjellet. Me satte oss i le bak ein knaus. Han baud på varm kakao og ein kvikk lunsj. Han smånynna og såg utover. Eg tenkte på returen. Om det blei bratt. Og mørkt. Om me fann tilbake til bilen. Om beina ville halde siste del.

-Nei, på tide å dra tilbake, sa han.

Skifellene var tatt av. Eg rann med usikre bein på den harde skaren i løypa. Eg prøvde å ploge for å ta det roleg. Men skia beit liksom ikkje i skaren. Eg ramla. Det gjekk litt bortover og litt oppover. Me gjekk langs fjellkammen medan det siste av kveldssola lyste i bakgrunnen. Skia mine var bakglatte. Me hadde bestemt oss for å følgje løypa denne gong. Satsa på at den ville leie oss dit me ville. Det byrja for alvor å gå nedover. Forbi tregrensa. Bratte heng og svingar. Eg prøvde å ploge igjen, men underlaget var like hardt. Det var liksom at hovud og bein nekta å vere med på dette. Kanskje var det stålkantane på dei gamle skia som ikkje var skarpe nok? Kanskje var beina mine for møre? Eller var det hovudet mitt som var fylt av for mange negative tankar? I alle fall ramla eg stadig i svingane. Ein stad hadde sonen venta på meg. Gøymd seg bak nokre tre, og susa brått flirande forbi meg, medan kroppen min svaia som ein danske nedover.

Me kom oss ned til flaten. Kjende oss ganske sikre på kva løype me skulle ta tilbake mot bilen. Skia hadde blitt endå meir bakglatte og beina hadde i alle fall nå blitt temmeleg møre. Eg ynskte å sjå bilen rundt neste sving. Men det var nokre kilometer. Og det mørkna. Opp eit siste, seigt stykke. Så var me der.

Me satte oss inn. Gjorde oss klare til heimreisa.

-Det var fint dette, sa eg. -Spanande å utfordre litt det ein trur er for vanskeleg. Å klare noko ein tviler på at ein skal klare. Godt å vere i eit anna univers, på eit snaufjell.

-Ja, og du var jo flink, sa han. -Du er i overraskande god form, trass alderen.

-Ja, eg er jo det, svarte eg.