Jobben min (den eg får inntekt av) var ferdig på ettermiddagen. Det einaste transportmiddelet mitt var ein sykkel. Kona måtte ha elbilen til henting av born, køyring til kulturskule og diverse. Dermed låg det an til eit oppdrag på skikkeleg lågbudsjett. Eg lasta sekken med kamera og mac og sykla i veg frå Eidsvoll.
Sykkelen rulla langs susande kornåkrar medan sola skein. Trilla nedover ein humpete, skogkledd og stille dal. Eg tenkte undervegs at det er jo utruleg mykje meir ein får opplevd når ein syklar til eit slikt oppdrag, enn om ein køyrer bil.
Eg måtte ha hjelp igjen. Det er ein fordel å vera fleire når ein prøver å ta bilete, snakka med folk og samstundes gjerne vil filma alt direkte frå mobiltelefonen. Eldstesonen som bur i Oslo sa ja til å hjelpa. Han kom med tog til Eidsvoll Verk og hadde med sykkel han òg.
Eg måtte ha hjelp igjen. Det er ein fordel å vera fleire når ein prøver å ta bilete, snakka med folk og samstundes gjerne vil filma alt direkte frå mobiltelefonen. Eldstesonen som bur i Oslo sa ja til å hjelpa. Han kom med tog til Eidsvoll Verk og hadde med sykkel han òg.
Ved landevegen møtte eg han. Og me trødde i veg.
Etter ei mil var me framme ved Nebbenes og gjorde oss klare til ståket.
Ei mil på sykkel i solsteiken fører jo til litt svetting. Og eg hadde ikkje med meg noko skift. Hadde ikkje tenkt så langt. Eg satsa på at ingen merka noko til perspirasjonen og preika i veg med den eine og andre. Sonen filma direkte med mobilkameraet mitt. I ein og ein halv time haldt han tolmodig på. Me kikka innimellom på mobilskjermen. Hadde me nokon direkte sjåarar? Ja, opptil seks stykke var det. Bra det.
Utpå kvelden avslutta me og vende heimover. Sola hadde gått ned, men temperaturen var framleis fin. Sonen ville bli med og overnatta hos oss. Han er ein spreking og skauv den gamle knarken av ein far framover når han syntes det gjekk for sakte. To mil på sykkel kjendest uansett i beina då me var framme. Og meir miljøvennleg enn dette kunne det ikkje bli; Å dekka eit elbilarrangement ved hjelp av to syklar.
