Badeøya

Bak Klubben heiter denne staden. Ein stad frå barndomen, bakom ein klubb. Me gjekk gjennom ein port av lauvskog. Og var framme i vår eigen, bortgøymde badeklubb.

Her utvikla det seg ein lidenskap for snorkling. Det å la seg synke ned i ei stille verd. Flyte vektlaus. Så sant det var mogleg, gjekk eg ned dit om sommaren. Anten sola skein. Eller det var regn, grått og blikkstille. Eller då ein litt for kald nordavind bles sjøen kvit utpå fjorden. Så ungar hakka tenner inni våte badehandkle. Det var uansett verdt det. Å flyte rundt med småfisk, tang og tare.

Så var det å la dagens generasjon, sonen på åtte få eit innblikk i dette. Kanskje ikkje så lett for ein som har vakse opp på innlandet i aust. Men planen var klar. Innkjøp av ein billeg våtdrakt for at vatnet ikkje skulle vera alt for kaldt. Ei dykkarmaske til å sjå verda under. Ein redningsvest for å gjera opplevinga endå tryggare.

Åtteåringen kasta seg begeistra uti. Byrja å skjelve med det same. Men ville ikkje opp igjen. Så la han seg til å flyte. Dykka maska nedi. Nå vil han ned Bak Klubben kvar dag. Uansett om det er sol eller ikkje. Og uansett om nordavinden bles opp igjen. For min del var eg blitt kulsen med åra. Så eg sat på land. Og blogga.

Soga bak ein elbilpressekonferanse - med far og son (8)

Glis frå Byton utstilt i Oslo

Å vere ein elbilbloggar ved sida av full jobb kan vere utfordrande. Men stimulerande når ein får invitasjonar til store pressekonferansar, som då den kinesiske elbilen Byton blei presentert i Oslo. Og ekstra fint at det skjedde i starten av sommarferien då tida med eitt var romslegare.

Så var det andre utfordringar. Kona var ute på reise. Så sonen på åtte måtte bli med. Ein konferanse der eg måtte handtere direktesending med mobiltelefon frå eine handa. Fotografering av elbil med andre. Og passe på åtteåringen med tredje.

Men det var berre å prøve å dra avstad ein solfylt fredags føremiddag.

Klar for avreise med vårt eige, elektriske glis.

Fyrst med eigen elbil til togstasjonen. Så toget til Oslo. Sonen synes det alltid er like spanande å kikke ut togvindauget medan verda rasar forbi.

Ein liten spasertur frå Nasjonalteateret og ned til Aker Brygge. Turistar rundt oss i alle variantar. Dunkande musikk frå glade Pride-deltakarar. Ei romkvinne ville selgja blad til oss. Åtteåringen stoppa og ville overtale meg til å kjøpe. Han har alltid omsorg for dei som treng det. -Nei, me har ikkje tid, svarte eg. -Eg synes det er synd at det er slik, sa han. Ut langs Aker Brygge. Romkvinner blei bytta ut med lyseblå Lacoste-skjorter. Eller noko slikt. Som nippa bedageleg til kvitvin langs bryggekanten. Så. Der stod elbilen Byton og smilte brei og sjølvtilfreds. Me fekk ordna akkrediteringsmerke til oss begge. Åtteåringen og eg var offisielt journalistar på oppdrag. Eg knipsa i veg. Åtteåringen fekk prøva seg med litt direktesending med mobiltelefonen. Han fekk dessutan lov til å sitja litt i bilen, og ropte begeistra ut mot den enormt svære skjermen inni bilen.

-Sjå, ropte han. -Der er Teslabjørn! -Kan eg få snakke med han?
Som son til ein elbilfrelst, er joYoutube-stjerna Teslabjørn ein helt for denne åtteåringen. Me gjekk bort og helsa på ein lett stressa Bjørn. -Du har jo ein Model X, sa åtteåringen. -Ja, det stemmer, sa Bjørn. -Det er urettferdig at du har det og ikkje me, sa åtteåringen. -Jaja, sa eg.
Så byrja pressekonferansen. Den store styrkeprøven for sonen. Rommet var fullstappa med norske og utanlandske journalistar. Ein direktør prata i veg på engelsk. Eg prøvde å halde telefonen så roleg som mogleg under direktefilminga. Direktøren prata. Journalistar spurte. Eg smatt inn med eit par spørsmål. Direktøren prata endå meir. Det gjekk ti minutt. Det gjekk femten. Det gjekk tjue. Sonen byrja å puste tungt bak meg. -Dette er kjedeleg, kviskra han. Eg nikka lett og filma vidare. Det gjekk tjuefem minutt. Ein liten peikefinger prikka lett på ryggen min. Det gjekk tretti minutt. Så var konferansen ferdig. -Dette var ikkje morosamt, sa den vesle. -Kan me gå nå? -Nei, me må vera litt til, sa eg. For det var ein ny konferanse. Kelnarar gjekk rundt og serverte små rettar. Men sonen har nøtteallergi, visste ikkje kva dei serverte og takka høfleg nei til smilande servitørar. Eg prøvde å snakke med nokre Byton-typar, men måtte samstundes halde eit auge med junior.
Så var pressekonferanse to i gong. Eg filma igjen. Fleire prata. Nye spørsmål.
Så skjedde det som måtte skje. -Pappa, kviskra han. -Pappa, eg må på do. Ein liten svak augneblink tenkte eg at han kunne finne fram sjølv, eller få hjelp av nokre servitørar. For ikkje kunne eg ta direktefilminga med meg på do. Men så tok eg meg saman, avbraut direktesendinga og byrja å leite saman med han. Smilande servitørar viste vegen. Han fekk gjort sitt. Tilbake til konferansen. Og i gong med direktesending igjen.

Det tok ein slutt. Tredje runde med konferanse takka eg nei til. Ein smilande pressekontakt helsa og spurte åtteåringen om det hadde vore kjekt. -Ja, kjempefint, svarte han. -Eg likte den skjermen.
Me gjekk tilbake langs solfylte Aker Brygge. Lyseblå Lacoste nippa framleis til kvitvin. -Har du lyst til å ete her ved sjøen, spurte eg. -Nei, eg vil på McDonalds, svarte han. Så gjekk me til McDonalds. Det var klar for beløninga hans. Happy Meal til han. Lukkeleg over at konferansen var ferdig og at resten av tida var hans. Eg heiv fram datamaskinen og publiserte litt bilete frå arrangementet.

Inn på ein datavareforretning der han fekk prøvd seg på litt spel med Xbox.

Inn på ein leikeforretning der han plukka ut ein liten miniatyr bmx-sykkel. Me gjekk forbi innhengninga til Pride på Karl Johan. Åtteåringen dansa til rytmene. Ein svær bamse hang over ei gate. -Ta bilete, sa åtteåringen. Så eg tok eit bilete.
Så var det toget heim. Så til elbilen som stod og venta. Og til huset ved skogen som òg stod og venta i dirrande kveldsvarme. -Takk for turen, sa eg. -Takk i like måte, svarte han.

Meir om elbil i Lektrisk.