Ny påhengssykkel

Me har kjøpt oss ny sykkel. Grøn og fin struttar den saman med dei andre i "sykkelgarasjen". Kjøpte den på Biltema. 800 kr. kosta den. Og den har hengt seg på min sykkel. Det er altså ein slik "påhengssykkel", eller ein slik som ein festar til ein annan, slik at det blir ein slags tandem.
Det er nemleg litt utfordrande å dra på sykkeltur med femåringen. Han har lært seg å sykla utan støttehjul. Men det går nå i rykk og napp, og det er ikkje sikkert at me når fram til målet. Velta og fått skrubbsår har han òg. Men han byrjar å bli for stor til å sitja i ei sykkelvogn. Dermed såg det bra ut med ein slik påhengssykkel.
Så me prøvde. Satte han oppå, byrja å sykla litt. Det gjekk ikkje bra. Han satte i eit skrik og ville hoppa av. Kjende seg utrygg og trudde han kom til å velta. Å hoppa av ein slik sykkel i fart er jo farleg. Så me venta ein månad.
Ny prøve. Me lirka og lura med lovnad om "premie". Først stod sykkelen heilt i ro. Han satte seg skeptisk oppå. Så trilla me forsiktig. Så satte eg meg oppå sykkelen min og trilla, medan femåringen grynta uroleg der bak, så sykla eg....og der gjekk det endeleg bra. -Juhuu, sa han då me sykla innover mot blåbærskogen.

Berre blåbær

Sommar og ferie er på hell. Sola skein og kjernefamilien drog ut i blåbærskogen. Det susa i furutrea. Femåringen åt og åt så truten blei, ja sjølvsagt blå. Bærspannet fylte seg opp.

Det var ikkje den lengste turen. Og den tok ikkje så veldig lang tid. Det var berre ein liten...blåbærtur.

7. Elbil på langtur - Erfaringar: Går det an med liten elbil på ein lang tur, med barn?

(Dette er siste og sjuande kapittel i soga om ein lang ferietur med ein liten elbil. Historia startar lenger nede i bloggen, frå kap. 1.)

Så korleis er det å køyra ein liten elbil på langtur, med barn?

-Sjølv om det i kapitla lenger nede er omtale av enkelte utfordringar, vil eg påstå at det eigentleg ikkje er noko særleg problem. Det gjeld berre å ta det med ro, stansa/lade ofte nok og planlegga ekstra godt.

Tur over RV 7, Hardangervidda. Retur over E134, Haukeli.

-Nokre strekningar, som mellom Geilo og Eidfjord på RV7, og mellom Røldal og Notodden på E134 er det førebels ingen hurtigladarar og smått med sakteladarar. Så då er det lurt å kontakta overnattings, serverings og rekreasjonsstader og spørja om lov til å lada der. Alle som eg kontakta var positive. Og dei får jo dermed blide kundar som samstundes nyttar seg av det som er å tilby der. I tilfelle må ein godta at det kan ta nokre timar å vera der.

-Når det gjeld hurtigladarar, så kjem det vel straks ein frå Grønn Kontakt på Åmot. Og i følje dei, satsar dei òg på å få opp hurtigladarar på Haukeligrend og i Seljord. Så allereie neste sommar kan ein muligens hurtiglada heile vegen.

-Ein bør berekna minst ei overnatting mellom aust og vest (sjølv om eg trur det kunne gått greitt å køyra utan overnatting over RV7, dersom ein reiste utan barn). I tilfelle er det aller best å overnatta på camping. Der er det god plass for barn, mykje å gjera, og ofte andre barn å treffa. Eg har eigentleg ikkje vore ein slik campingturist, men fekk ei lita openbaring på denne turen. Ein teltplass med straum kostar berre rundt 200 kroner. 

-Ta med alle typar ladekablar, som type 2, forlengingskablar og liknande.

-Andre ting som er kjekt å ta med: Ice-nett modem dersom ein treng stabilt internett (eg gløymde å ta med tilkobling til sigarettennar-uttaket) og kupèvarmar til teltet (det var ganske kaldt oppå fjellet). Ein tarp er fint å ha som ekstra vern over teltet i tilfelle det blir regn, og som ekstra plass å sitja under (særleg for meg som hadde så lite telt).

-Eg plasserte mest mogleg av den tunge bagasjen nede ved beinplassane. I det vesle bagasjerommet, som til vanleg ikkje er sikra på nokon måte, festa eg ein stropp over kjøleboksen, ladekablar og anna, og satte den fast i dei to isofix-festa.

-Navigering: Eg brukar iPhone. Så det enklaste var å bruka appen "LadeNå!" som verkar å vera ganske godt oppdatert. Derfrå kan ein klikke på aktuell ladestasjon som ein skal køyra til, så "kjørehenvisning". Deretter kjem ein til Apple sitt kart som oppgir kor langt det er å køyra. Og derfrå kan ein klikke på "apper" og så velje den navigeringsappen ein vil. Her brukar eg Navigon, som dermed raskt  set opp ei rute heilt fram til ladestasjonen. Eit anna tips er å ikkje bruka karttenesta "Here". Denne viste ofte 2-3 mil kortare avstand enn dei andre karttenestene.

-For all del: Lad heller ein gong for mykje, og ikkje ta unødige sjangsar med rekkevidden. Eg haldt i alle fall på å brenna meg på slutten av turen min.

Men dersom ein skulle vera ille ute og målaren står på null, så har ein som regel omlag ei mil til å gå på, innan det er heilt tomt.

-Neste gong vil eg planleggja å vitja fleire rekreasjonsstader som legg til rette for barn, og undersøka om eg samstundes kan avtala lading på slike stader. Kanskje eg òg vil leggja inn endå fleire overnattingar på turen, slik at sjølve turen byr på endå fleire opplevingar. Det er jo mykje å sjå og gjera på vegen. På vår tur blei det kanskje i overkant mykje leiking på tomme parkeringsplassar.

-Kva dette har kosta, får eg koma tilbake til, når rekninga for hurtigladinga kjem. Noko gjer turen rimeleg. Det er ingen bompengar å betala. Og nokre stader har ladinga vore gratis. På den andre sida er fleire stans som regel meir kostbart, enn om ein skulle velja å køyra 40-50 mil utan særleg stans. Og eg synest framleis at ein pris på kroner 2,50 per minutt er i overkant for hurtiglading, og isolert sett dyrare med min elbil, enn å fylla diesel. Og det trur eg er eit dårleg konkurranseelement viss hurtigladeoperatørane vil satsa på at langvegsfarande skal køyra elbil og ikkje fossilbil i framtida.

-Elles opplevde eg å stort sett koma til "dekka bord" når det skulle ladast. Hurtigladarane var stort sett ledige, og det var sjeldan andre elbilar å sjå på ladestasjonane. Dei gongene det var nokon der, var det hyggelege møte og ikkje noko nemneverdig forseinking som stressa meg. Det kan sjølvsagt endra seg når det blir endå fleire elbilar og kanskje fleire langvegsfarande elbilar. Samstundes er det å håpa at talet på ladestasjonar òg aukar. Det bør særleg opprettast fleire ladepunkt på kvar stasjon. Og hurtigladarar bør supplerast med eit større antal flexi eller sakteladarar, slik at dei som har hurtiglada opp til 80 prosent, til slutt kan topplada på desse, og slik sleppa andre til hurtigladinga. 

-Noko av det mest kritiske, er når ladarar ikkje virkar. Eg opplevde det ein gong på flexiladaren til Grønn Kontakt i Odda (det skuldast i følje Grønn Kontakt ein øydelagt sikring som dei straks utbetra)  og at ein annan elbilist måtte avbryta ladinga halvvegs på eine hurtigladaren i Røldal. Men eg lurer ein del på ladarane til Fortum. Eg har altså erfart at hurtigladaren på Kløfta for nokre månader sidan måtte passast på og restartast fleire gonger. På denne turen erfarte eg at det i Sokna stod ein elbil på Kiwi/Fortum som hadde fått ladinga si avbroten, på Berger stod ladaren uverksam og med ei feilmelding og på Kiwi/Fortum på Frogner stod ein bil med avbroten lading. Og dette gjer meg bekymra i forhold til framtidig bruk av Fortum sitt tilbod.

-Men turen elles? Kva meinte sonen min på fem år? På spørsmål sa han at han heller ville reisa med Forden neste år, og at det hadde vore for mykje lading. Han er ein type som ikkje likar overgangar og avbrot. Så av og til blei det slik at han protesterte mot å stansa for å lada, og så protesterte mot å avbryta leiken for å dra vidare. Men han var samd i at det var fint å stansa ein del for å leika. Så ein bør kanskje ikkje vera redd for leik på ein slik tur. Rolla som Venom er å tilrå. Det er kanskje òg å tilrå å stansa på meir barnevennlege stader. Og når ein først er der, kan ein kanskje bli der noko lenger, og altså bruka endå meir tid på sjølve turen.

-Og eg? Etter at me kjøpte elbil, vil eg aldri meir kjøpa ein fossilbil. Etter denne turen, vil eg aldri meir dra på ferietur med ein fossilbil. Viss eg får avgjera. Langtur med elbil passar meg godt. Å stresskøyra for å nå fortast mogleg fram til eit mål langt der framme, har aldri vore min greie. Som elbilturist blir det fleire stans, meir å sjå og mange likesinna elbilistar og andre hyggjelege menneske å prata med. Det kjekkaste var å finna ut at, ja, det går faktisk an.

Når det gjeld rekkeviddeangsten, kan ein stort sett unngå den med meir erfaring, svinga av vegen og lada heller ein gong for mykje enn for lite, planlegga godt, og gjera avtale med folk der ein ikkje finn offisiell lading på vegen.

6. Elbil på langtur - Siste dag mot mål

(Oppdatert 30.8.2015)

Me vakna til eit blikkstille Seljordvatn, stille medturistar og fullada elbil. Selma Sjøorm var ikkje å sjå ute på vatnet. Men Seljord Camping er idyllisk og fin. Femåringen var overlukkeleg over at det var ein leikeplass der. Hadde me avsatt meir tid, kunne me tatt ein tur ut på vatnet i ein slik trøbåt som låg ved kai. Men me ville helst koma oss "heim til ho mor". Så me åt frukosten, pakka og gjorde oss klare.

Eg byrja å bli modig i forhold til batteri og lading. Ved Notodden antyda rekkeviddemålaren seks mils rekkevidde, medan det skulle vera to mil til Kongsberg. "Hah" tenkte eg og sigla forbi hurtigladaren i Notodden. Og byrja klatringa oppover ein stigning. Klatring oppover, ja. Seks mil vart raskt redusert. For første gong på turen viste rekkeviddemålaren kortare rekkevidde enn avstanden til ladaren. Eg kjende pulsen slå. Radioen summa. Sonen sat som vanleg lukkeleg og uvitande med iPaden der bak. Eg kikka stadig på rekkeviddemålaren. Så inntraff det fysiske prinsippet om "what goes up must come down" igjen. Det gjekk nedover. Eg var ytterst forsiktig med fartspedalen. Utnytta regenering og "sigling" for alt det var verdt. Forbruksnåla bevega seg nestan aldri opp på forbruk på vegen nedover. Og rekkeviddemålaren byrja å tikka oppover igjen.

Framme ved Grønn Kontakt sin hurtigladar i Kongsberg vart eg først usikker. Den reagerte ikkje på ladebrikken min. Eg trykka den inntil fleire gonger, men ingenting skjedde. Så gjekk det opp for meg. Ladinga er jo gratis! Ooøøøøyy! Ein Leaf-eigar kom bort til den andre ladekabelen og klødde seg i hovudet. Eg gjorde han merksam på forholdet, og han blei minst like glad. Det kom ingen andre elbilistar til, så eg topplada til hundre prosent.

Sonen min åt ei fiskekake frå kjøleboksen og fekk ein is (!) i kiosken. Til dessert (!) kjøpte me ei korg med bringebær. Så leika me litt Spiderman og Venom igjen på plassen, medan me venta på at ladinga skulle bli ferdig. ("Blo blææ blo blææ blo blææ").

Ein (fossil)bilist kom bortom (midt i eit "blo blææ") og spurte litt om elbilen vår. Eg anbefalte han på det sterkaste å kjøpa ein elbil, som den elbilambassadør eg er. Ja, han hadde tenkt på å kjøpa ein slik hybrid, svarte han (det seier nestan alle fossilbilistar som lurer på å konvertera). -Ja, men den har veldig liten elektrisk rekkevidde. Det er berre å skifta heilt, med ein gong. Og elektrisk langtur er heller ingen problem, sa eg.
Planen var vidare å hurtiglada ved Sandvika. Men det hadde byrja å bli ettermiddag. Klokka var halv tre. Og eg ville helst unngå ettermiddagsrushet i Oslo (sjølv om me muligens kunne unngå den ved hjelp av kollektivfeltet). Til Fortum sin hurtigladar på Berger var det omlag ti mil frå Kongsberg. Det burde jo gå. Veret var varmt. Begge ville me heim. Og frå Berger var det i tilfelle strake vegen til heimen.
Me drog av stad med fullt batteri. Køyrde forbi Sandvika. Trafikken tetna til og vart meir aggressiv. På innsida sigla ein og annan elbil forbi i kollektivfeltet. Eg haldt meg i midten. Det viktigaste var ikkje å koma seg fortast mogleg fram, men å bruka minst mogleg straum. Farten framfor meg haldt seg i 60 og 70. Det var heilt greitt. Det som òg er kjekt, er at ein ved å køyra i midterste felt, slepp å skifta felt i det heile inn og ut av Oslo. Bilen sigla stødig i midten, medan resten av trafikken stressa rundt oss.
Me var snart framme. Dette skulle vera finalen. Paraderunden der me skulle koma i mål med fanfarar,  laurbærkrans, heder og ære. Ho mor skulle ta imot oss og seia at "jøss, så flinke de er, tenk å køyra elbil frå aust til vest og tilbake igjen" og eg skulle svara at "ja, det er ingen problem. Elbil er tingen å ha på langtur. Det er hermed bevist".....
Men rekkeviddemålaren var ikkje heilt enig. Den gjekk nedover. Og nedover. Rundt oss på alle kantar var det hurtigladarar og sakteladarar. Likevel gjekk bilen berre framover på e6, i midterste felt. Det er noko med at når det har blitt langt på dag og eg først har bestemt meg, så klarer eg ikkje å svinga av. Eg må berre visa at eg skal klara dette. Og navigasjons-appen seier jo at me skal til Berger. Igjen viste målaren kortare rekkevidde enn distansen. Ladeikonet hadde byrja å blinka for lenge sidan. Og nå var det alvor. Den siste streken blinka. Det var under ti kilometer rekkevidde. Åtte, sju... Det gjekk litt nedover i terrenget. Det hjalp litt. Men så gjekk det opp. Opp og opp. Fem kilometer, fire, tre, to... Og som den stuten eg var, så klarte eg ikkje å køyra så sakte, heller. Var berre heilt låst på å halda fram. Det var tre kilometer igjen til Berger. Men det var ingen batteristrekar igjen på skjermen. Og rekkeviddemålaren sa at eg hadde igjen ei rekkevidde på.....null! Eg hadde ingenting igjen. Og terrenget gjekk framleis oppover eit godt stykke. Og eg, idioten køyrde i 80-90....

I panikk svinga eg brått av mot Skedsmokorset. Eg kom meg inn til kjøpesenteret der. Det er to sakteladarar ein eller to kilometer unna derfrå. Eg kunne vel muligens koma meg fem kilometer framover i såkalla "skilpaddemodus" (nødkøyring på siste batterirest). Men ein gong før hadde eg erfart at ingen av dei to ladarane virka. Og eg våga nestan ikkje å rikka bilen. Sat som forsteina. Det var første gong eg hadde opplevd så liten rekkevidde. Ti mil klarte den altså ikkje. Det skuffa meg litt. Veret var jo varmt. Kanskje det skuldast at den var opplasta på langtur. At det hadde gått litt for fort mot slutten. Men nå var det godt å ha erfaring med nødløysingar. Ein vinter før hadde eg brukt den. På baksida av dette kjøpesenteret var det nemleg nokre motorvarmeboksar og parkeringsplassar reservert for Skeidar. Ein slik hadde eg fått lov til å bruka ein gong før, då nøden òg var stor. Eg køyrde forsiktig bak senteret. Fann ein boks. Ville ladinga starta når det var nestan tomt? Eg satte i ladaren.....Den velsigna "lade-vosj-lyden" kom. Bilen summa svolten og nøgd. Me sprang rundt og fekk spurt ein tilsett ved Skeidar om det var greitt. Det var heilt greitt, sa ho.

(Sett i ettertid, og dersom eg hadde lest meir nøye om andre sine "skilpaddeerfaringar" på elbilforum.no, så  kunne eg sannsynlegvis ha køyrt det siste stykket til Berger. Andre sine erfaringar viser at bilen som regel har fire kilometer til når den står på null, og i tillegg fem-seks kilometer i noko saktare "skilpaddemodus" innan den eventuelt er heilt tom.)

Men femåringen var slett ikkje nøgd. -Skal me lada nå igjen, spurte han. -Sjå, der er det ein leikebutikk, svarte eg. -Kan eg få ein slik, spurte han. Det var ein Spiderman-leike som kunne festast til armen og som kunne skyta ut eit nett. Den kosta 300 kroner. -Ja, det er heilt greitt, sa eg.
Me gjekk tilbake. Femåringen skaut omkring seg med Spiderman-leiken sin. Ladinga tok si tid, sidan batteriet nestan var tomt. Eg venta til det var tre strekar og omlag to mils rekkevidde.

Så fann me fram til Fortum-ladaren på Berger. Den hadde ei feilmelding og reagerte ikkje på noko trykking av knappar. Det stod ein sakteladar like ved sida som var ledig, men me var lite lysten på å stå der i fleire timar. Neste var ein ny Fortum-Kiwi hurtigladar, ein kilometer unna. Der stod ein Tesla som såg ut til å lada. Men det stod det ei feilmelding på ladeskjermen om at ladinga på Teslaen var avbroten. "Pokker, Fortum! Dette er for dårleg," tenkte eg. Siste moglegheit var endå ein Fortum-Kiwi-hurtigladar på Kløfta, åtte kilometer unna. Den hadde eg hatt ymse erfaringar med tidlegare. Den kunne slå seg av og måtte restartast fleire gonger sist eg brukte den. Då me kom fram, var det ingen andre elbilistar der. Eg kobla til, og det såg greitt ut. Nå først kjende eg kor varmt det var. Og me gjekk i stillongs og fjellantrekk. -Eg vil vera Spiderman som kan fly, sa femåringen. -Jada, sa eg, løfta han opp og "flaug" rundt omkring på parkeringsplassen, medan sveitten rann.
Ladinga gjekk bra utan avbrot. Det var trettifem kilometer heim. Eg trødde fartspedalen ned ut på motorvegen. For første gong på turen satte eg på aircondition. Susa av garde. Kjende den gode, kjølege lufta. Me svinga til slutt opp den velkjende grusvegen opp til huset. Klokka var blitt halv seks. Der sat ho mor og venta på trappa. -Jøss, så flinke de har vore, sa ho. -Tenk å køyra elektrisk heile den lange vegen. -Ja, dette var ingen problem, sa eg. -Elbil er tingen.

5. Elbil på langtur - Avreisa tilbake igjen

Så var det på tide å venda nasen austover igjen. Bilen var pakka igjen, og reisa starta søndagen klokka halv elleve om føremiddagen. Farmor hadde i ein alder av 80 kjøpt seg ny iPad og skulle følja oss på reisa via appen "Find my friend" i tillegg til direktesendingar frå Bambuser.

Me dukka ned i den undersjøiske tunnellen igjen, blei spytta ut på fastlandet og susa av garde i ei blanding av sol og regn.

Med fullada batteri såg det ut til å vera meir enn nok straum. Så me køyrde galant forbi hurtigladaren i Rosendal.

Vestlandet er jo full av spektakulære fossar. Så denne gongen ville eg ta meg tid til eit nærsyn med i alle fall ein av dei; Furebergfossen i nærleiken av Mauranger.

-Har du lyst til å stoppa litt og sjå på denne fossen, spurte eg bak til femåringen.

-Nei, svara han. Han hadde hovudet nede i iPaden og var ikkje så interessert i noko avbrekk. Men det var jo eit typisk, dumt vaksenspørsmål. For bilen var jo allereie stansa og eg på veg ut. Og når han først fekk koma nærare, var han henrykt over nærleiken og over å få "dusja" litt.

Litt lenger inne skimta eg Bondhusbreen, ei tunge av den svære Folgefonna.

-Har du lyst til å dra opp og sjå på den isbreen, spurte eg.

-Nei, svarte han. Denne gong tok eg omsyn, plukka fram telefonen og tok eit kjapt turist-avstandsbilete av breen ut av bilvindauget.

Bondhusbreen kan skimtast så vidt der oppe ein stad.

Så bar det inn i den lange Folgefonntunnelen igjen. Ut av holet og til Odda, hurtiglading og litt leiking ved Odda Vitensenter. Denne gong hadde eg planlagt turen over Haukeli. Eg hadde berekna omlag tre mil til neste hurtiglading i Røldal og at 80 prosent med batteri skulle vera meir enn nok. Me køyrde forbi nye, spektakulære fossefall, susa oppover svingete, bratte vegar, rasa kjekt forbi ein bubil i eit krabbefelt og så kikka eg litt på rekkeviddemålaren og utbraut eit lite "....ææh, åi!" 15 km rekkevidde....og nestan 15 kilometer igjen til Røldal! Men som me alle veit, "what goes up, must come down (a-ha, ha, ha)". Røldal ligg jo nede i terrenget, så resten av turen var berre å lada/regenerera seg nedover den bratte vegen, godt med straum igjen og svinga inn til ein ny Grønn Kontakt.

Der var det jammen litt kø. To VW Golf. Sjølv om dei brukar ein annan type ladekontakt, måtte bilen min venta til den andre var ferdig på grunn av kapasiteten til ladaren. Den tida blei igjen brukt til elbilprat og utveksling av erfaringar. Han eine var òg på langtur. Men han hadde for sikkerhets skuld med seg både bubil og kone som backup. Han andre måtte avbryta ladinga halvvegs på grunn av ein feil. Det var første gong eg observerte ein feil på ein hurtigladar hos Grønn Kontakt. Men på skjermen lova dei at feilen var registrert og at den skulle ordnast snarast.

Då den kombinerte elbil og bubilsjåføren var ferdig, starta ladinga automatisk i bilen min. Etter omlag ein halv time og 80 prosent batterikapasitet flytta eg over til flexiladaren som stod ved sida, for å lada sakte til batteriet var fullt. Og ENDELEG kunne eg stolt ta i bruk den nykjøpte "type 2 til type 1"-ladekabelen min.

Spiderman var òg imponert over den nye ladekabelen min.

Den mest utfordrande delen av køyreturen venta; klatringa oppover mot Haukelifjell og ein noko usikker avtale om lading på eit hotell. Så eg ville for å vera så sikker som mogleg lada heilt opp til hundre prosent. Bilen min tar berre 16 ah saktelading, så det tok ei tid. Den brukte me på næraste kafè. Sonen min fekk seg ein ny is. På kafèen traff me på nokre halsnøybuar. Dei hadde berre bestemt seg for å dra dit nasen peika og sola skein, i motsetnad til min nøye planlagte tur.

Det regna ein del. Så denne gong tok eg det med ro. Og rekkeviddemålaren svarte med oppmuntrande  tilbakemeldingar. Det var meir enn nok på batteriet då me svinga inn til Haukeli Hotell og Restaurant, ved Haukeligrend. Ein travel, men smilande innehavar tok imot oss. Han hadde slett ikkje gløymt avtalen vår over epost og hadde gjort klar ein kabel til ein stikkontakt. Han viste vegen og bilen stod igjen og lada. Takknemleg over slik service, bestilte eg god mat i restauranten. Fjellburger til femåringen og lammeskank til meg.

Denne ladinga kom til å ta tid. Faktisk tre og ein halv time innan batteriet var lada heilt opp. Så me undersøkte kvar einaste krik og krok av Haukeligrend. Me gjekk tur oppover ein skogsveg, kikka litt på elva og såg på spanande salsboder. Femåringen fekk auge på ei Spiderman-lue. Den kosta berre hundre kroner og eg var i det lune hjørnet. Og femåringen hadde fått dagens høgdepunkt på turen.

Over plassen var det ei samisk salsbod. Ja, kor samisk den var, kan kanskje diskuterast. Det var ei salig blanding av diverse turistfeller. Men Stàllu dukka i alle fall opp igjen. Og blei avbilda saman med Spiderman.

Den siste timen blei brukt til leik. Noko måtte me jo gjera. Femåringen var Spiderman. Sjølvsagt. Og eg var ein skummel og ekkel type som heiter Venom. Når Venom snakkar, seier han berre "blo blææ blo blææ blo blææ". Me dreiv rundt på plassen og "småsloss" med slag og spark. Eg skaut haka fram, stakk tunga ut og sa "blo blææ blo blææ blo blææ". Nokre utanlandske turistar stirra forskrekka på meg og den vesle karen i i finlandshette/spidermanlue.

Endeleg, klokka halv ni om kvelden kunne me avslutta leiken. Bilen var lada ferdig. Det var omlag ni mil til Seljord. Sola skein. Det gjekk mykje nedoverbakke. Bil og batteri var i godlune. Og turen gjekk utan stans til Seljord Camping. Innehavarane spurte litt om det var ein god ide å oppretta nokre elbilladarar til forbifarande på campingplassen. -Ja, det er ein veldig god ide, svarte eg, som den elbilambassadøren eg er. Uansett hadde dei stikkontaktar over alt. Bilen blei satt til lading over natta. Teltet blei satt opp med utsikt til Seljordvatnet. Me putta ein kupèvarmar inn i teltet og haldt kveldskulda ute, åt litt kveldsmat og sovna seint, men godt.