Du grønne glitrende tre, goddag.

Har tatt ein liten romjulstur. Dratt frå snø og mørketid til regn og grøne bakkar, til barndomsøya. Får treft sonen min, foreldre, slekt og diverse.
Medan me sat ved kaffebordet, såg eg brått dette vesle noteheftet. Nokre kornettnotar med julesangar. Og tankane flaug straks langt bak i tid.
Då eg sat og dingla med beina, spelte og vræla på ein kornett i skulekorpset på ein julekonsert i kyrkja.
Kornetten min var dyr og fin. Men det dumme med den var at den hadde så stort hol i munnstykket. Dermed var det vanskelegare å koma opp i dei høgaste tonane. Den hadde visst ein fin og rund tone, men det hjalp ikkje i eit korps kor det viktigaste av alt var å koma opp i høge tonar.
I barndommen skjøna eg ikkje denne samanhengen. Trudde berre at eg var for dårleg til å spela. Synd i grunnen at eg ikkje forstod det før godt opp i vaksen alder.
"Du grønne, glitrende tre (goddag)" var ein av dei som eg stadig streva med. Den første, høge e-en gjekk greit. Men så kom det ein til. Den vart tynn. Så hoppa det jammen opp i ein f. Og mot slutten var leppene mine så slitne at til og med d-ane gjekk over i forferdelege vræl.
Det var trompet eg skulle hatt. Den har som regel mindre hol i munnstykket. Og det var sannsynlegvis difor eg vart så dødsens forelska i ei (eldre) jente i korpset som spela trompet. Ho kunne nemleg utan problem støta ut tonar i g og a Gud veit kva. Så når me sat på nokre benker på kvar side av alterringen, iført mørkeraude uniformar og med instrumenta i fanget, og venta på å få spela (eg grua meg), så blei eg sitjande og nidstirra på denne jenta. Då var eg så ung at eg ikkje skjøna at slik stirring kunne bli lagt merke til. Det blei det. Ho og alle venninnene hennar som sat ved sida av henne (dei var alle forferdeleg store, sånn i min målestokk)byrja å stirra tilbake, kviskra til kvarandre og knisa. All framtid kjendest som øydelagt. Og verre vart det då me gjekk fram og satte oss på stolane for å spela julesangane. Eg vifta med beina. Dirigenten heva takstokken. Så byrja me på "Du grønne glitrende tre. Goddag."

På tur med gps-en

Har tatt ein tur sørpå. Vore i Oslo på filmanalysekurs på Universitetet med sambuar og kollega. Rart å vera på gamle tomter. Og det må vera minst eitt nytt, stort hus som ikkje var der sist på Universitetet. Flotta oss på hotell. Leita etter ei bok. Kom innom ein bruktbutikk i Hegdehaugsvegen, som var overlessa med gamle bøker. Og mest imponerande var det at innehavaren hadde full oversikt. Og kunne straks fortelja at boka eg såg etter, hadde han ikkje (Dag Skogheim; Sulis).
Men me kjenner nokon på Deichmanske. Og der var den. Forsåvidt berre på lån.

Samstundes har eg kjøpt meg ein ny duppedings. Ein liten blinkande boks som er ein gps. Den koblar seg til mobilen min, og så kan eg finna fram overalt.
I Vadsø er det forsåvidt ikkje så mykje bruk for den. Er jo godt kjent der frå før. Og det går enten den eine vegen eller den andre i den byen.
Men så skulle me liksom finna Deichmanske i Oslo. Me stod midt i sentrum. Eg plundra med mobil og gps. -Ring henne og finn ut kva adressa til biblioteket er. Eg meinte bestemt å høyra at det var Arne Garborgsvei 4. Så gjekk me. Mobil og gps viste veg. Til høgre. Og venstre. Og rett fram. Me gjekk og gjekk. Og kom aldri fram. For adressa var visst feil. Var på veg rett ut av byen.
Eg drog seinare på kvelden til Stavanger. Vitjar sonen min som går på skule der. Dessutan bur bror min der. Han ringte meg og tilbaud å henta meg på flyplassen.
Det var jo fint. Det var seint på kvelden og eg var trøtt. Men det dumme var at eg hadde gleda meg til å bruka gps-en frå Stavanger sentrum og til hybelen til sonen min.
Så nå får eg jo aldri brukt denne gps-en!

Fuglesang om morgonen

Vakna opp morgonen til denne lyden.

Har tatt ein helgetur til Halsnøy, barndommens øy, sidan eg først på desse trakter. På grunn av store avstandar blir det som regel ikkje meir enn toppen ein gong i året det skjer.

Og når eg har reist frå iskald kuling og snø i Vadsø og kjem hit, blir det unekteleg eit kraftig natursjokk.

For ikkje å snakka om å vakna til lyden av vakker fuglesang.

Kjendisane og eg

Har vore ein tur i Bergen og kikka. Samling blant medielærarar først. Og så Nordiske Mediedagar. Diverse spanande seminar. Blant anna frå BBC som fortalte om korleis dei laga naturprogram og historiske dokudrama.

Kjendisar overalt. Nokon kjenner eg. Og nokon helsa eg på. Av typen;

-Nei, hei, er det du? Det var lenge sidan. Kva gjer du på nå? Nei, men me snakkast vel igjen.

Der borte stod ein som seldte ei vannseng til meg ein gong. For 20 år sidan. Kunne ha gått bort og minna han på det. Men lot vera.

Og borti der stod Dorthe Skappel med blåveisen sin. Ho snakka energisk med ei gruppe. Kunne ikkje unngå å høyra kva temaet var då eg rusla forbi; Sjølvsagt om korleis ho fekk blåveisen.

Det var ein ting eg var glad for på denne samlinga. At eg sosialt sett kunne slappa av. Eg slapp å gå kvilelaust omkring å pleia gamle og skaffa nye konktaktar. Eg kunne berre rusla omkring og sjå det heile litt på avstand.

Og ta ein og annan avstikkar bort frå sirkuset, til sjølve Bergen, med kafear og vårluft.

Boksen i Tromsø

Er av og til i Tromsø for å henta nye impulsar.
Og var i helga på ei spesiell forestilling.
Medan det stod ei framme og fortalte og las, kunne eg høyra nokon bakerst i blant publikum som snakka i telefonen.
Eg blei meir og meir irritert. Tenkja seg til! Endåtil i Tromsø er det nokon som forstyrrer slik! Andre snudde seg og såg undrande bakover.
Så viste det seg at dette høyrde til forestillinga. I ein stor boks kom det ut ei stemme. Til og med latteren til to jenter rulla ut av boksen iblant.
Kva som foregjekk framme på scenen fekk eg ikkje særleg med meg. Men det var jo ein god og nyskapande ide.
Så slo tanken meg; Kvifor har me ikkje slike boksar i Vadsø?

Nytt år mellom opera, techno og tiggarar

Me gjekk inn i det nye året i hovudstaden denne gong. Ville flotta oss litt og sjekka inn på Hotel Plaza. I 26. etasje.
Ville oppleva litt kultur. Drog til Munchmuseet.
Stengt.
Kan du tenkja deg. Omtrent alt var stengt den siste dagen i det nye året, fordi det var søndag. Nokre turistar rista skuffa i den låste døra.
Men operaen var klar til å ta imot folk. Med Mozart sin historie om den romerske keisaren Titus. På veg til operaen støtte me stadig på narkomane med pappkrus. Ein av dei såg ut til å ha sete på det same fortauet heile dagen i kulda. Eller kanskje dei veksla på å sitja på forskjellige postar.
I operaen blei me servert champagne.
Ut av operaen støtte stivpynta publikumarar frå Oslos Beste Vestkant på ein gjeng ungdommar som strauma ut av ein buss. Frå bussen dundra det siste nytt innan techno. Ungdommane skråla og sprang bort til ein vegg for å pissa.
Me gjekk inn på ein italiensk restaurant. Kjende lukta av middelhav og livsnytelse.
Skunda oss til slutt tilbake til hotellet. Opp på rommet i 26. Høgt heva over alt bråket der nede. Såg klokka segla mot eit nytt år. Og på rakettane som eksploderte under oss.
Og så var det nye året der.

Det Indre Austland i jula

Drog sørover til det Indre Austland i jula. Til Akershus og Hedmark. Der gamle, amerikanske bilar står rundt kvart hushjørne.
Til juleselskap med ribbe og kaffe. Og lune menneske. Som fortalte om jul i gamle dagar. Då alt var slit og arbeid. Då det største som kunne henda var å få eit par beksømstøvlar i julegåve. Så glad at han sov med støvlane på om natta.
-Me skjønar ikkje kor godt me har det i dag, sa ein av dei. Og kikka ut på bakken som ikkje var dekka av snø.
Dette er menneske som kan den edle kunsten å småsnakka;
-Nå, har du fått i deg mye god julemat i helga?
-Joda, det har da blitt noe, ja.
-Kanskje litt for mye av det gode?
-Joda, det har vel blitt litt mye, også, ja...
og så vidare...
Og ingen stader er julenissen meir ekte enn på Austlandet.Det er som å gjenoppliva alle åra med Snekker Andersen. Men dagen etter då ein onkel kom innom og spurte om julenissen hadde kome, svara fireåringen tørt;
-Ja, det var deg, det.
Ingenting er som før.
Naturen består i stor grad av skog. Innimellom ei og anna gammal hustuft frå eit småbruk i hine hårde dagar.Nokre halvvegs frosne småbekkar. Store kornåkrar som ventar på ny kornsesong. Store, flotte gardsbruk. Med bønder som berre jobbar og jobbar.I motsetnad til oss turistar som berre gjekk korte turar før me åt meir julemat.