Badeøya

Bak Klubben heiter denne staden. Ein stad frå barndomen, bakom ein klubb. Me gjekk gjennom ein port av lauvskog. Og var framme i vår eigen, bortgøymde badeklubb.

Her utvikla det seg ein lidenskap for snorkling. Det å la seg synke ned i ei stille verd. Flyte vektlaus. Så sant det var mogleg, gjekk eg ned dit om sommaren. Anten sola skein. Eller det var regn, grått og blikkstille. Eller då ein litt for kald nordavind bles sjøen kvit utpå fjorden. Så ungar hakka tenner inni våte badehandkle. Det var uansett verdt det. Å flyte rundt med småfisk, tang og tare.

Så var det å la dagens generasjon, sonen på åtte få eit innblikk i dette. Kanskje ikkje så lett for ein som har vakse opp på innlandet i aust. Men planen var klar. Innkjøp av ein billeg våtdrakt for at vatnet ikkje skulle vera alt for kaldt. Ei dykkarmaske til å sjå verda under. Ein redningsvest for å gjera opplevinga endå tryggare.

Åtteåringen kasta seg begeistra uti. Byrja å skjelve med det same. Men ville ikkje opp igjen. Så la han seg til å flyte. Dykka maska nedi. Nå vil han ned Bak Klubben kvar dag. Uansett om det er sol eller ikkje. Og uansett om nordavinden bles opp igjen. For min del var eg blitt kulsen med åra. Så eg sat på land. Og blogga.