Oslo, 30.6.25
Kjende meg gretten. Det er gjerne då ein tiltrekk seg noko meir grettent. Ein tur til Oslo hjelper ikkje nødvendigvis på. I alle fall ikkje for ein litt gretten, litt forutinntatt mann frå landet med svart kaps og grått skjegg. Og med eit mysande, litt bistert uttrykk.
IFO er eit uttrykk som har dukka opp i det siste. «Ikke fra Oslo». Eit uttrykk om innflyttarar (og me som bur ikkje så langt utanfor?) som brukar byen feil, går på feil stader, kler seg feil, til og med går feil. Stod det i Aftenposten. Truleg lyste det IFO lang veg av meg, der eg gjekk med sekk og kapsen på snei. På kapsen stod det "osloliftutleie.no" med gule bokstavar. Det blei ikkje dermed kommunisert at eg er frå Oslo. Tvert imot. Berre folk som ikkje er frå Oslo kunne gå med ein slik kaps. Eg hadde fått den av nokon som jobbar i Oslo Liftutleie. Eit selskap som forresten blir leia av nokon som heller ikkje er frå Oslo, sånn opprinneleg. Og eg brukte kapsen fordi den var gratis. Den var litt trang, slik at den glei litt opp. Det såg ikkje så veldig kult ut i refleksjonen frå eit butikkvindauge. Men kule osloborgarar såg ikkje ut til å merke det, der dei travla imot på gata. Heilt greitt for meg. Eg bar min ukule stil med mitt trassige, mysande, litt bistre IFO-uttrykk.
Tidlegare på morgonen hadde eg kjøpt ein kaffe på 7-eleven for å nyte den ute i ein park. Kaffen var lunken. Så vart eg svolten. Lunsjtid. Kor skulle eg gå? Eg fann den fyrste og, trudde eg, beste kafèen. Ein kunne ikkje sitje ute i sola der. -Nei, tyvärr inte, sa ei jente bak skranken. Så måtte eg vente i ein kø. Nokon før meg hadde bestilt cappucino eller noko slikt. Denne drikken som folk ute på landet berre fnyser av ("Æ tar mæ en...cappucino...). Den einslege svenske jenta bak skranken stod og mekka på kaffedrikken. Ho gjorde så godt ho kunne, stakkar. Men det varte og rakk.
Eg fekk til slutt kjøpt ein chiabatta, ein kaffe (vanleg, svart) og ei bolle. Fyfader, det var dyrt, ja. Og tørt som papir. Bolla var dekka av noko flytande sukkergreier som klistra seg på fingrane.
Eg gjekk ut for å nyte sol og sjø. Det vrimla av turistar. Mange tok selfiar av seg og Operaen.
Ein mann sat og ropte nede ved vasskanten. Ei ru og rusten røyst. Det var ein gammal mann i ei gul t-skjorte. Ein av Oslo sine slitne, gamle menn. "Go home! Go home! Dere er horer!" Det sat ganske mange menneske omkring der. Men absolutt ingen såg ut til å leggje merke til den gamle mannen sine fornærmingar. Han var på ein måte like usynleg som meg og kapsen min. Eg trur det er sånn, at dersom ein peikar seg ut som noko ein ikkje bør peike seg ut som blant perfekte osloborgarar, for eksempel ein mann som skrik "horer", eller ein IFO, så blir ein tvers igjennom usynleg. Jean-Baptiste Grenouille i den franske romanen "Parfymen" hadde det likeeins. Han hadde ein ekstremt god luktesans, men òg den spesielle eigenskapen at han sjølv ikkje lukta nokonting. Dermed var det ingen andre som merka han. Han var òg usynleg. Nede ved sjøkanten i Oslo ein varm junidag, sat folk berre og småprata og liksom koste seg i sola bortanfor den gamle mannen. Eg kunne ha tenkt noko på om det var fare for tryggleiken til folk der. Eller om det var farleg for den gamle, dehydrerte mannen å sitje slik ute i sola. Men eg liksom reiste meg og vandra vidare, utan at det var heilt mål og meining med det.
