Oslo, 30.6.25
Kjende meg gretten. Det er gjerne då ein tiltrekk seg noko meir grettent. Ein tur til Oslo hjelper ikkje nødvendigvis på.
Tidlegare på morgonen hadde eg kjøpt ein kaffe på 7-eleven for å nyte den ute i ein park. Kaffen var lunken. Så vart eg svolten. Lunsjtid. Kor skulle eg gå? Eg fann den fyrste og, trudde eg, beste kafèen. Ein kunne ikkje sitje ute i sola der. -Nei, tyvärr inte, sa ei jente bak skranken. Så måtte eg vente i ein kø. Nokon før meg hadde bestilt noko cappucino eller kva det var. Det varte og rakk lenger enn eit vondt år for den einslege svenske jenta bak skranken å mekke det i hop.
Eg fekk til slutt kjøpt ein chiabatta, ein kaffe og ei bolle. Fyfader, det var dyrt, ja. Smakte ikkje så godt heller. Tørt som papir. Bolla var dekka av noko flytande sukkergreier som klistra seg på fingrane.
Eg gjekk ut for å nyte sol og sjø. Det vrimla av turistar. Nokon av dei var dårleg til beins. Mange tok selfiar av seg og Operaen.
Ein mann sat og ropte nede ved vasskanten. Ei ru og rusten røyst. Det var ein gammal mann i ei gul t-skjorte. Ein av Oslo sine slitne, gamle menn. Han ropte til ei ung jente som sat med hovudet ned i mobiltelefonen. "Go home! Go home! Du er ei hore!" Det sat ganske mange menneske omkring der. Men absolutt ingen såg ut til å leggje merke til den gamle mannen sine fornærmingar. Berre småprata og liksom koste seg i sola. Eg liksom reiste meg og vandra vidare, utan at det var heilt mål og meining med det.
