Femåringen, med ipad, klar for avreise.
Me kom oss i veg i elleve-tida, omlag to timar seinare enn planlagt. Diverse ting klarte me å gløyma å ta med. Men ikkje slik at det var noko krise.
Alvoret sank for alvor (!) inn over oss då me tok avskjed med mor og hustru og segla frå huset ein varm og solfylt dag.
Bilen var godt lasta. Det var definitivt ikkje plass til andre enn oss to. For å sikra lasta i det vesle bagasjerommet, festa eg ein stropp til isofix-festa og over bagasjen. Det fungerte bra. Andre tunge ting var stuva ned på golvet.
Då me passerte Nannestad, syntes eg at det allereie var gått ein del ned på batteriet. Det var kanskje dumt å dra ut på e6 frå Eidsvoll Verk og dra på litt for mykje der. Eller kanskje det berre var rekkevidde-panikken som kom. Så gjekk det oppover eit stykke. Rekkevidden blei endå kortare. Men ingen problem. Etter seks mil var me framme med god margin ved Roa og Kiwi-Fortum-hurtigladaren.
Eit tema som ofte er oppe blant elbilistar, er ulempe med å stå i kø ved hurtigladarane. Då eg kom fram, stod det ein Leaf der og lada. Men den stod der berre i ti minutt, innan det var min tur. Og ein del av dei minutta blei brukt til ein hyggjeleg prat med Leaf-eigaren. Det er jo det som er poenget for elbilistane; me kan evna å ta livet meir med ro. Venta når me må venta, og ta ein sosial prat med likesinna. Og med to unntak (Roa inkludert) hadde me ingen "kø-problem" på heile turen. Inne på Kiwi kjøpte me proviant. Blant anna bringebæris som fall i smak hos femåringen.
Hurtiglading og avslapping ved Roa.
Så var det berre to nye mil, innan me køyrde inn på Coop ved Hønefoss, der det er åtte sakteladarar. Det er litt rar parkeringsoppmerking der med berre plass til fire bilar til åtte ladepunkt. I tillegg verkar det som om ein del fossilbilistar har for vane å parkera på hjørnet på ein av plassane. Eg diskuterte med ein av dei, utan at me blei særleg einige. Men det var ingen andre elbilistar som lada der, bortsett frå oss. Me gjekk inn på Coop og provianterte alt me gløymde å proviantera på Kiwi. Så rusla me litt rundt. Det var ikkje mykje å sjå akkurat der. Men femåringen finn glede i dei små ting. Han laga fjes og spegla seg i den nyvaska bilen og hoppa på ei lita stein-statue, eller kva det var.
Så drog me inn på ein kafè. Femåringen fekk seg ein ny is. Pæreis, denne gongen.
Det var tid for det verkelege alvoret; Riksveg 7 og stigninga oppover mot fjellet. Planen var å ta neste ladestopp ved Sokna og Kiwi-Fortum. Men der stod det ein Nissan Leaf, gitt. Og: Det stod ei feilmelding på ladaren om at ladinga var avbroten. Så vidt eg veit må denne Leaf-eigaren sjølv avslutte ladinga med sms eller ladebrikke. Så eg måtte i tilfelle venta på at Leaf-eigaren kom tilbake, slik at vedkomande kunne oppdaga at det hadde skjedd eit avbrot og så starta ladinga på nytt på bilen sin. Dette med avbrot på Kiwi-Fortum har eg forresten opplevd på Kløfta. Har funne ut at eg må stå og passa på og fleire gonger restarta ladinga. I alle fall: Eg såg på rekkeviddeteljaren i bilen, som lova at det var god margin til neste stopp, Flå. Så eg tok sjansen, starta opp og drog vidare.
Den turen blei ein smule spanande. Rekkeviddeteljaren sank og sank. Ladeikonet byrja å blinka. Teljaren meinte at eg hadde igjen åtte kilometer før batteriet var tomt. Men GPS-en sa det berre var tre kilometer igjen. Og så var me framme. Det var først litt vanskeleg å finna fram. Men bak bankbygget stod den; Hurtigladaren til Grønn Kontakt. Det er første gong eg brukar Grønn Kontakt sin ladar, som eg kom til å bruka stort sett på resten av turen. Og eg har eit positivt inntrykk. Det verkar enkelt og solid. Eg opplevde ingen feilmeldingar eller knoting i Flå. Etter første hurtiglading, tok eg meg tid til ei ekstra topplading, som tok noko over ein halvtime, inntil det stod 94% på batteriet (me elbilistar er veldig glade i å fortelja om slike detaljar). Den siste runden var sikkert ei ganske dyr lading med minuttpris og lite straum inn på batteriet. Men eg ville vera sikker på at eg hadde nok vidare på turen. Og femåringen og eg fekk tid til å leika gjemsel i sommarvarmen.
Då me runda av i Flå, kom det ein annan langvegsfarande. Ein i VW E-up som skulle til Bergen. Og som noko bekymra konstaterte at det berre var Chademo-kontakt på denne ladaren, som ikkje passa til bilen hans.
Neste moglegheit for meg var Nesbyen. Eg køyrde nonchalant forbi og satsa på den neste. For der, på Gol venta det nemleg noko så gledeleg som ein gratis hurtigladar på Gol Auto. Ingen kø venta meg av den grunn. Ingen andre elbilistar var å sjå i tida då eg hurtiglada.
Siste etappe var til Geilo. Då eg lada på Gol ringte eg til Breies Campinghytter og spurte om eg kunne lada der over natta. Det kunne eg. Eg køyrde like nonchalant forbi hurtigladaren på Ål og kom trygt fram til campingplassen på Geilo. Det var ikkje den finaste campingplassen eg har sett. Men greitt nok. Dei tok 200 kroner for teltplass med straum, sidan bilen skulle ladast. Uheldigvis var det ikkje plass til teltet ved ein av straumboksane, slik at eg ikkje kunne utnytta straumen meir. Eg hadde blant anna med meg ein liten kupèvarmar som kunne ha blitt brukt i teltet. For det var isnande kaldt på Geilo. I staden måtte sommarkleda erstattast kjapt med meir vinterlege tekstilar. Det vesle tomannsteltet frå åttitalet måtte opp (det var det desidert minste teltet på campingplassen) og kveldsmaten fram. Klokka hadde blitt halv åtte då me kom fram. Men femåringen var ikkje trøytt.
Han fann umiddelbart nokre jamnaldrande leikekameratar og sprang lukkeleg omkring medan eg gjorde i stand. Då han først hadde lagt seg, oppå liggeunderlag og saueskinn, godt innpakka i sovepose og teppe, så slokna han fort. Det gjorde eg òg.
Neste morgon vakna me grytidleg, i sekstida. Det gjer ein som regel på ein campingplass. Me høyrde på sus og lydar, på andre campinggjester som vakna like tidleg, strakk på litt støle, men lukkelege kroppar, prøvde å lukka augene og sova litt til, men fann etter kvart ut at det var jo berre å stå opp. Eg hadde framleis ingen straum til diverse i teltet. Så eg fann fram raudspritbrennaren (som òg er frå åttitalet) og kokte meg kaffe og gjorde i stand frukost. Femåringen leika så det ljoma med kameratane sine.
Elbilen stod ferdig lada. Det som venta, var det som gjorde meg mest nervøs. Frå Geilo til Eidfjord var det ni mil. Det var fire hundre høgdemeter til det høgaste. Det var kaldt. Og teljaren indikerte at eg hadde batteri til berre åtte mil, etter erfaringa med stigninga mot Geilo. Eg ringte til Vøringfoss Kafeteria. Dit var det sju mil. Kunne eg lada litt der? Jada. Dei kunne ordna ein kabel ut eit vindauge. Greitt. Det høyrdest litt tryggare ut. Men ute var det kaldt. Det ville gå ut over batteriet. Ein sur vind stod imot. Og store snøklattar viste seg på det tåkefulle fjellet.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar